Nieuws:

Voor vragen rond je registratie, je account of het functioneren van het forum kun je een email sturen naar:
mailaven @ freedom.nl (zonder spaties rond de @).
Vermeld dan ook even de naam waarmee je je hebt geregistreerd.

Hoofdmenu

alleen door het leven

Gestart door Sismo, april 26, 2006, 12:50:12 PM

Vorige topic - Volgende topic

0 leden en 1 gast bekijken dit topic.

hessian

ja tot ik een relatie had voelde ik me ook comfortabel in het alleen zijn omdat je niks anders gewoon bent.Maar een knuffel of gezelschap kan soms deugd doen ,dit heb ik ervaren in een stukgelopen relatie met een seksuele partner.Ik hoop ooit iemand aseksueel te vinden waarmee ik de dingen des levens kan delen maar alleen zijn kan ook wennen ,soms eenzaam soms comfortabel.

petra1963

 :) Tja, ik ben ook liever alleen dan in een slechte relatie. Dat heb ik altijd wel gevoeld. En daar heb ik mij ook wel altijd aan gehouden.Wat ik niet voel, dat wil ik ook niet...
De relatie van mijn ouders was slecht, en ik wilde per se niet in net zo'n destructieve relatie terecht komen als waar zij in zaten.
Tegelijk merkte ik wel dat ik in mijn studententijd en daarna jaloers was op vrienden en vriendinnen die zo op het oog ( van de buitenkant gezien) een goed lopende relatie hadden. En gingen trouwen. Oeps, wat was dat confronterend ! Een aantal jaren later gingen diverse van die stellen weer scheiden, toen was het toch niet zo rozegeur en maneschijn als ik gedacht had. Vanuit mijn eigen verlangen naar emotionele nabijheid had ik wel een roze bril op gehad.. Die scheidingen, hoe naar voor de betrokkenen ook, relativeerden mijn gevoel van jaloezie en gemis. Ik voel sindsdien wat ik hier boven schreef: liever geen relatie dan een slecht lopende relatie, en daarin gevangen zitten..
Wat scheelt, is dat ik nooit kinderen heb gewild. Ik heb vanaf mijn geboorte een Spina Bifida, Open Rug. Niet in heel ernstige mate, maar wel met de nodige verlammingsverschijnselen. Dat zit ook in mijn genen. Daarnaast heb ik vanaf kleutertijd astma. Dat is ook erfelijk, mijn vader had dat ook al. Toen ik 16 was, is mij uitgelegd hoe dat alles erfelijk zat. En ik heb toen abrupt voor mijzelf besloten: ik begin niet aan kinderen. Ik kan niet leven met het gevoel dat een kind van mij een grote kans zou hebben nog erger gehandicapt te zijn dan ik ben, vanaf de geboorte. Met nog meer medische ellende, mogelijk het hele leven. En dat van te voren wist, en dat het niet had gehoeven.  :-[
Voor mij heeft die beslissing nooit ter discussie gestaan. Ik heb nu twee nichtjes, en het is leuk die af en toe te zien. Ik voelde me wel wat weemoedig worden bij de reünie van mijn middelbare school, onlangs. Het is inmiddels 25 jaar geleden dat ik eindexamen heb gedaan. En veel van mijn toenmalige klasgenootjes hebben inmiddels kinderen... Toen voelde ik de tijd, en dat ik ergens toch wel wat miste.
Maar normaal gesproken heb ik daar geen last van. Wat scheelt, is dat ik al lang in woon-werkpanden woon, eerst in Duitsland en de laatste 10 jaar op de Refter in Ubbergen. We wonen hier met bijna 100 mensen, waarvan 90 volwassenen en de rest kinderen.
Ook heb ik altijd het gevoel gehad niet in een huisje-boompje -beestje leven te passen. Ik ben actief in het actiewezen ( vrede, milieu, derde wereld, mnsenrechten, gehandicaptenrechten, politiek, feminisme) en vind daar mijn drive. En een flink deel van mijn levensvreugde. Niet in met 1 partner en x aantal kinderen gezellig samen in een huisje zitten. Ik ben altijd meer gegaan voor wat klassiek 'broederlijke' of 'zusterlijke' relatiemodellen waren. Inclusief zoektochten in kloosterlijke gemeenschappen. In kloosters heb ik het niet gevonden, ik pas als transgender niet in mannengemeenschappen... BRRR. Maar hier op de Refter wel: veel contacten met andere bewoners/ sters. Vriendschap, kennissen of huisgenoten zijn, maar wel praktisch veel samen delen: gezelligheid, aanspraak, een kopje koffie, samen eten en zoals nu bij het mooie weer 's avonds met wat bewoners een fles wijn buiten leegdrinken. Heerlijk. Het leven voelt dan zo rijk...
Dus: ofschoon ik graag een vrouwelijke partner zou willen,voor met name de vriendschap en emotionele nabijheid,  is het leven hier als alleenstaande ook goed...Een gevoel van 'alleen door het leven' heb ik hier niet zo.  :wave:
Ik ben niet transgender omdat ik anders wil zijn, maar omdat ik mijzelf wil zijn.. (Loesje)

Ereinion

Die woon-werkpanden klinken erg goed, maar ik weet niet wat het precies is.  :-\
Alleen mensen zonder fantasie, vluchten in de realiteit.

petra1963

Ik ben niet transgender omdat ik anders wil zijn, maar omdat ik mijzelf wil zijn.. (Loesje)

Ereinion

Wow, dat ziet er mooi uit! En werk je dan voor de stichting? Of staat werk voor iets anders?
Als ik dit zie moet ik eigenlijk ook aan Sismo denken. Zij had het ook ergens over een woongemeenschap.
Alleen mensen zonder fantasie, vluchten in de realiteit.

Zonnekind

Wat jullie allemaal schrijven over alleen wonen en de angst misschien nooit iemand te vinden, heb ik ook wel een beetje. Ik heb wel een vriend maar als het seksueel niet gaat beteren, zijn we niet zeker of het ons dan wel blijft lukken. Dan kom ik er ook alleen voor te staan... Ik probeer hier zo weinig mogelijk aan te denken omdat dat alleen voor extra druk zorgt.
Moest ik alleen zijn, zou ik mij ook wel op mijn werk of mijn hobby's ofzo storten.

Het ziet er idd wel leuk uit, Peter. Ik wil er ook wel iets meer over weten...
Hoe beter men de mensen kent, hoe liever men de dieren ziet.

Sismo

Het ziet er gigantisch mooi uit! Daar durf je toch alleen van te dromen, van zo'n "kasteel"? Of de manier van wonen iets voor mij is, ben ik nog niet uit, maar ik vind het zeker leuk om er meer van te weten. (de link "enter" werkt vooralsnog niet?)
Maak van elke dag een sprookje: red draken en versla verwende prinsessen, kus af en toe een kikker en pluk de rijpe bramen -Loesje-

petra1963

#22
 ;D Leuk dat jullie de plek waar ik woon, een verbouwd voormalig klooster in Ubbergen, leuk vinden.Ik woon er nu 10 jaar en het bevalt me uitstekend. Ik woon daar in een van de zelfstandige wooneenheden. Dus niet in een woongroep op de Refter. Ik heb wel goede contacten in diverse woongroepen. En kan daar regelmatig mee-eten. Ik heb zelf vanwege mij slechte gezondheid nooit de energie om te koken...
Ik woon in een van de twee gehandicapten woningen. De deuren zijn extra breed, er zijn geen drempels, verlaagd aanrecht, aanpassingen bij douche en toilet. Ik ben er blij mee. Ik ben slecht ter been, vanwege de combinatie van de verlammingen van de Open Rug en de astma.
De Refter bestaat uit het voormalige kloostergebouw, inclusief de voormalige kapel, en het omringende bronnenbos. Een rijksmonument in een natuurmonument. Het natuurmonument is niet vrij toegankelijk daarvoor is het te kwetsbaar.
We zijn een hele kleine woningbouwstichting. in het gebouw wonen 98 mensen, waarvan 10 kinderen. De leeftijden variëren van 1 jaar ( gisteren geworden) tot 83. Alleenstaanden, stellen, gezinnen met kinderen, woongroepen, homo's, hetero's, transgenders, gehandicapten, meer vrouwen dan mannen. Kortom we zijn heel gemengd. Met zoveel mensen bij elkaar wonen vraagt wel wat aanpassingsvermogen en wat flexibiliteit.
De wooneenheden zijn klein, vergeleken bij de rest van de samenleving. Maar daarvoor heb je veel gemeenschappelijke ruimtes en gemeenschappelijke voorzieningen. In een schitterend pand en een schitterende omgeving !
Wanneer je hier wilt wonen, is daarvoor een vaste procedure. Het komt eigenlijk op drie dingen neer: je komt binnen via een woongroep. Je moet zes uur per week intern vrijwilligerwerk doen als bewoner om het complex en het bronnenbos in stand te houden. Je mag zelf weten wat je doet, maar omdat we het samen dragen is een passieve of consumentistische houding niet aan te bevelen. Wanneer we zelf niets doen, alleen of samen, gebeurt er ook niets. En er is niemand anders die we verantwoordelijk kunnen stellen voor als dingen niet lopen, dan onszelf en elkaar...Dat is voor mij een hele interessante manier van leven, en dito uitdaging.
En je moet in de groep passen: in de woongroep, op de Refter. Dat klinkt zwaarder dan het is. Maar het speelt wel een rol. Wanneer je hier niet op de goede plek zit, komt dat er naar verloop van tijd ( vroeger of later) wel uit. En er zijn dus een aantal dingen waar je feitelijk echt voor moet kiezen als je hier woont. Niet als wet, maar omdat de situatie hier is zoals hij is.
Ik ben vrij extravert en maak makkelijk contact. Dat helpt, hoewel er ook mensen wonen die behoorlijk introvert zijn. En ieder staat wel op de een of andere manier alternatief in het leven. Ecologisch leven is hier bijv een belangrijk thema. Opnieuw: niet van iedereen, of altijd, maar je voelt het wel wanneer je hier woont.
In zekere zin worden een aantal gewoonten van de zusters die hier gewoond hebben van ongeveer 1890 tot 1972, op een geseculariseerde manier weerspiegeld in hoe bewoners hier op een kleinschalige, mens en milieu vriendelijke manier willen leven. Consuminderen is zo een thema, net als hergebruik van spullen die nog goed zijn. Zo hebben we een ruilplek waar iedere spullen die nog goed zijn kan neerzeten, en die dan door andere bewoners weer gebruikt kunnen worden.
Het gebouw is in de tijd van de nonnen als klooster gebouwd en gebruikt. De nonnen hadden een kostschool voor dure rooms katholieke meisjes.
Wie voor geld, status of bezit gaat in het leven, zal het hier een beetje vreemd vinden. En zijn/ haar draai niet vinden.
Wat het werk betreft: een deel van het 'werk' bestaat dus uit intern vrijwilligerswerk. Daarnaast zijn er hier in het gebouw vanaf het begin kleinschalige bedrijfjes: massage, maar ook een houtbewerkingsbedrijf en een kleinschalig electrotechnisch bedrijf. Sommige mensen wonen hier dus en werken hier ook. Bij voorbeeld in het groepenverblijf de Elegast, waar we het hele jaar door groepen ontvangen.
Ik heb zelf 31/2 jaar in het bestuur van de stichting gezeten. We zijn namelijk eigen baas. Bewoners huren van de stichting en ziten in het bestuur van de stichting. Ieder jaar kiezen we uit het midden van de bewoners een nieuw bestuur. Ja, dat is echt zelfbeheer !
Daarnaast heb ik 3 jaar huuradministratie gedaan. Daar ben ik mee gestopt omdat ik voelde dat ik onvoldoende administratieve vaardigheden had. Ik kon het niet zelf, bleef afhankelijk van deskundigheid van de bewoonster met wie ik het samen deed. Dat was op den duur niet bevredigend, voor haar en voor mij...
En ik zit al zolang als ik hier woon 1 a 2 dagdelen per week op het kantoortje van de Refter, dat ook de huiskamer is. Koffie zetten, telefoon opnemen, post inschrijven en kletsen met bewoners/ sters is dan de belangrijkste taak. Dat doe ik met veel plezier, ook nu mijn gezondheid slechter wordt.
Daarnaast zit ik in de 'buitenwereld' in besturen van maatschappelijke en politieke organisaties. Met name in de wereld van gehandicapten en chronisch zieken. Ik kan dat allemaal aanpassen aan mijn fysieke mogelijkheden van dat moment..Ik houd van besturen.. kom ook uit een familie van bestuurders. :P
Oh ja, nog een ding: spiritualiteit speelt voor veel bewoners ook een grote rol. We zijn daarin heel verschillend: er zijn zen boeddhisten, tibetaans boeddhisten, mensen volgen een hindoeistische meester, er zijn sjamanen en er zijn mensen actief in de christelijke traditie. We herkennen vanuit die verschillende tradities veel bij elkaar. Maar laten elkaar ook wel volledig vrij. Dat moet ook, anders heb je binnen de kortste keren heftige conflicten. Ik ben zelf bijv theoloog en en officieel dominee...
Misschien trekt het gebouw dat als klooster is gebouwd en 80 jaar intensief zo is gebruikt, ook wel mensen aan die met spiritualiteit bezig zijn. Het is in ieder geval niet meer zo politiek activistisch als 25 jaar geleden. Veel mensen hebben de ervaring opgedaan dat er vragen in het leven zijn waar de politiek geen antwoord op heeft, spirituele stromingen mogelijk wel... ???
Niet te vergeten: het wonen is hier ook leuk en gezellig.. Ik geniet enorm vande sociale contacten hier..Als die er niet waren en de plek was niet zo mooi, was ik hier al lang weer weg. Idealen zijn mooi, maa het moet ook gewoon fijn zijn om hier te wonen en gewoon hier te zijn. Zoals nu met het mooie weer, in het zonnetje op de patio zitten.. :klap:
Ik ben niet transgender omdat ik anders wil zijn, maar omdat ik mijzelf wil zijn.. (Loesje)

Sismo

Weet je waar ik bang voor ben...ik denk dat ik mijn privacy zal missen in zo'n grote groep. Een paar weken geleden was ik er veel over na aan het denken en ook het een en ander op internet gevonden (de refter nog niet..) en het voelde bijna alsof ik iets op moest gaan geven, ik keek hier in mijn huisje rond en toen had ik zoiets van NEE! Ik wil hier niet weg...
Mijn valkuil is (helaas nog steeds...) dat iedereen mij aardig moet vinden. Da's nu best te "handelen", 't is niet extreem ofzo, maar als ik bij me thuis ook met zoveel mensen te maken heb, dan weet ik niet hoe ik me dan zou redden. Ben bang mezelf een beetje kwijt te raken (jee, nu klink ik wel een beetje zwak.. :-\)
Het idealisme spreekt me voor een gedeelte wel aan, toch weet ik van mezelf dat ik het ook ontzettend fijn vind om een vrijheidsgevoel te hebben dankzij mijn autootje (wetende dat het milieu hier onder lijdt). Nu is dat een voorbeeld wat bij jullie belangrijk is. Er zijn natuurlijk ook genoeg woongroepen die niet vanuit een bepaald idealisme bestaan. Maar over het algemeen krijg ik een beetje een benauwd gevoel als ik nu aan het wonen in een groep denk. De verplichtingen (die overigens logisch zijn) wegen me te zwaar denk ik.
Hoe heb jij de overgang naar deze woonvorm ervaren?
Maak van elke dag een sprookje: red draken en versla verwende prinsessen, kus af en toe een kikker en pluk de rijpe bramen -Loesje-

petra1963

#24
 ;) Hoi Sismo,
Woongroepen zijn heel verschillend. Zowel de mensen, als wat ze samen doen en samen willen doen. De Refter is niet voor iedereen de vorm waar hij/ zij in past.  ;D
Maar vergis je aan de andere kant niet: we hebben hier een heus en serieus parkeerprobleem vanwege de vele auto's van bewoners. De idealen moet je niet 'zwaarder' maken dan ze zijn. Er zijn hier ecofreaks, ja. Maar de meeste mensen staan ontspannen in het leven.  Zoals ik al zei, het wonen hier moet ook leuk zijn.  Voelt dat niet zo, dan is het de vraag of de REfter de goede vorm is voor die persoon. Veel vrienden van mij zeggen: Peter, voor jou is het de perfecte vorm. Maar zijzelf moeten er niet aan denken.. brrr ! Voor hen liever een eigen huisje ergens. 99,99 % van de Nederlndse bevolking zou hier wellicht niet voor kiezen. Ik toevallig wel..
Het vergt wel kracht en energie om hier te wonen. Ook de voortdurende interactie met andere mensen kost energie. Daar kun je  doodmoe van worden. En als je graag wil dat iedereen je aardig vindt... dat is ook een van mijn valkuilen. Hier wonend merk je wel dat dat niet gaat. En dat er dan toch manieren zijn om aan de ene kant jezelf te blijven, en jezelf trouw te blijven. En aan de andere kant toch ook om te gaan met de mensen die jou niet aardig vinden of die je zelf niet aardig vindt. Want die zijn er natuurlijk ook.. :geezer:
Voor mij is dat ook een van de grote uitdagingen hier. Het vraagt wel een zeker gevoel voor autonomie, om hier te wonen. En te weten waar je grenzen liggen. En die ook wat te bewaken. Dat is een keerzijde van hier wonen, die ook heel leerzaam en verrijkend kan zijn. Er wonen hier ook duidelijke 'eenpitters', mensen die veel teruggetrokkener leven. Met name sociaal. Dat kan prima. Maar die delen wel volop in het vrijwilligerswerk hier. En helpen het wel dragen.
Hoe voor mij de overgang was  ? Tja, ik kwam al voor mijn eindexamen van de middelbare school in de diverse religieuze woongemeenschappen van studenten en leden van rooms katholieke ordes in Nijmegen. Daarvan waren er rond 1980 veel van hier in de stad. De sfeer was open, ontspannen en liberaal. Ik zocht toen dus al open vormen van gemeenschapsleven. Ik zocht monastieke vormen van samenleven, keek en probeerde te voelen of zo'n vorm iets voor mij was. Ik wilde geen geloftes afleggen. Stel je voor: gehooraamheid beloven aan een instituut, en dan een instituut dat zo onderdrukkend is als de Rooms Katholieke Kerk. En ook al helemaal geen celibaat beloven... Jezelf allerlei emotionele beperkingen opleggen in relaties tot vrouwen vanuit een  ideologie.. BRR ! En dan moeten kiezen voor een mannengemeenschap.. BRR !  Maar er waren ook mooie kanten aan het gemeenschapsleven. Die mooie kanten ben ik blijven zoeken.
Ik heb tot mijn 26e op kamers gewoond in studentenhuizen hier en in Arnhem, soms tijdelijk in woongroepen van vrienden. Ik voelde dat woongroepen toen voor mij een geschikte vorm waren.
Op mijn 26e ging ik op mijzelf wonen in een flatje in de stad. Dat werd een ramp. Zowel door de plek waar de flat lag : veel beton, 7 x 24 uur autoherrie, parkeerterreinen en andere overlast in en om de flat heen, en geen natuur te bekennen.Een flat in een achterstandswijk, met de overeenkomstige gigantische overlast van zwervers, junks, psychiatrische patiënten, criminelen, hoeren enz. Wat ik in de 7 jaar dat ik daar gewoond heb heb meegemaakt, tart iedere beschrijving. En we werden compleet in de steek gelaten door alle overheden, diensten, woningbouwvereniging, politie, GGZ en wat er verder maar aan aan hun bureau vastgeplakte bureaucraten in Nederland rondloopt.
Maar ook door hoe ik zelf in elkaar bleek te zitten. Ik ben geen mens voor een flatje alleen. Of, wat dat aangaat, een eensgezinswoning. Ik voelde me vreselijk eenzaam. Ik verpieterde emotioneel helemaal, kreeg last van depressies en paniekaanvallen. Ik zat veel bij mijn toenmalige vriendin in Zuid Duitsland. Zij was daar mede eigenaar van een biologisch dynamisch landbouwbedrijf. Dat was ook een soort woon-werk gemeenschap, met naast ecologische landbouw veel nadruk op gemeenschapsaspecten en een open vorm van spiritualiteit. Er waren altijd veel medewerkers, leerlingen en stagiaires aanwezig. Wel had idereen zijn/ haar eigen plek. :-X Anders was het wel erg belastend geworden. Voor mij voelde die plek goed, heel goed.
Ik merkte daar ook dat een woon-werk-pand voor mij de vorm was die ik zocht. Waar het samenleven niet alleen samen hangt met hoe sympathiek je iemand vindt . Want dat kan per dag en zo nodig per uur veranderen. Maar dat je samen ook iets objectievers deelt.Ik heb veel woongemeenschappen en woon-werk- gemeenschappen in Nederland bezocht, in de loop der jaren. Sommige heb ik ook mee helpen oprichten.. Maar de Refter is wel mijn plek...
In het geval van de Refter zit het objectieve  het behoud en onderhoud van het prachtige pand en het omringende bronnenbos. Omdat je met zoveel mensen hier samen woont, is er altijd wel iemand die iets heel goed kan. Iets ( een vaardigheid) die je met z'n allen nu net hard nodig hebt...Over die band ontstaan ook nieuwe, leuke en soms verrassende persoonlijke contacten. En het werk vormt voor mij een goed tegengewicht tegen groepen en sfeertjes in groepen die enkel bestaan op basis van (min of meer toevallige) persoonlijke sympathie.
Het gevolg van een vorm als deze is wel dat je vrij veel van elkaar weet: werk, partner, kinderen, nieuwe relaties, deel vsn het vriendennetwerk en de meest in het oog springende positieve en negatieve eigenschappen van elkaar.. Dat kun je als heel benauwend ervaren, sociale controle in de negatieve zin. Ik ervaar het als warm, beschermend en veilig. Ik heb dat ook nodig. Anders komen al mijn ziekenhuistrauma's weer naar boven. Terwijl in een setting als deze functioneer ik goed... :wave:
Ook logeerde ik de laatste 3 1/2 jaar dat ik officieel in mijn flatje woonde, veel bij vrienden en mij ouders. Mijn ouders wonen in een dorp daar vlakbij. Dan was ik ten minste weg van die vreselijke plek waar ik officieel woonde. De mogelijkheid die ik kreeg om op de Refter te komen wonen, via vrienden van mij die hier toen woonden, was voor mij de stap die ik nodig had. Al na een week voelde ik dat dit mijn plek was...en dat is na 10 jaar nog steeds zo.
En toen ik hier kwam wonen, zeiden vrienden van mij die mij hielpen verhuizen:' Zo Peter, nu woon je toch nog in een klooster... '  Ik moest lachen, maar het is waar.
:rollol:
Ik ben niet transgender omdat ik anders wil zijn, maar omdat ik mijzelf wil zijn.. (Loesje)

Sismo

Pater Peter!  ;)

Een heel verhaal! Ik denk dat ik er nog eens rustig mijn gedachten over laat gaan. Ik heb het in principe nog goed naar mijn zin hier en zit niet op een schopstoel. Mijn "drive" is een beetje de angst om mijn hele leven alleen te wonen, maar of een woongroep iets voor me is of mischien wel iets heel anders...het komt wel op mijn pad (iek, dat is wel een dooddoenertje ;D)

Wel grappig trouwens: die woongroep in eindhoven die je noemde, in hetzelfde pand is ooit een gezinsvervangend tehuis voor verstandelijk gehandicapten  gehuisvest geweest van dezelfde stichting waar ik nu voor werk. Ik ken het pand wel, wist niet dat er een woongroep in huisde.
Maak van elke dag een sprookje: red draken en versla verwende prinsessen, kus af en toe een kikker en pluk de rijpe bramen -Loesje-

Ereinion

Het klinkt wel mooi, Peter. Fijn ook om te horen dat mensen ook zo kunnen samenleven, in plaats van hoe het meestal het geval is in deze samenleving. Ik kan me vaak (en de laatste tijd nog vaker) zo ergeren aan materialistisch ingestelde mensen. Ik bedoel, soms ben ik dat ook wel, maar ik gooi niet zomaar dingen weg die het nog doen en haal zelf dingen van de kringloop. Soms kom ik mensen tegen die alleen maar meer geld willen en dingen kopen voor de heb, niet omdat ze het nodig hebben  >:(
Alleen mensen zonder fantasie, vluchten in de realiteit.

Jovi_Hobbes

En dan vooral in verhouding met anderen alles hebben wat je je maar kunt wensen en dan nog niet gelukkig zijn. Inderdaad  >:(
Is there anybody out there, just like everybody out there?
Just one somebody out there, just like me?

petra1963

Citaat van: Ereinion op juli 15, 2006, 06:18:43 PM
Het klinkt wel mooi, Peter. Fijn ook om te horen dat mensen ook zo kunnen samenleven, in plaats van hoe het meestal het geval is in deze samenleving. Ik kan me vaak (en de laatste tijd nog vaker) zo ergeren aan materialistisch ingestelde mensen. Ik bedoel, soms ben ik dat ook wel, maar ik gooi niet zomaar dingen weg die het nog doen en haal zelf dingen van de kringloop. Soms kom ik mensen tegen die alleen maar meer geld willen en dingen kopen voor de heb, niet omdat ze het nodig hebben  >:(

Ik ben inderdaad blij dat ik niet de enige ben. Dat ik daar steun voor voel. Op de Refter, maar ook bij jou hier op de site.  :)
Ik ben niet transgender omdat ik anders wil zijn, maar omdat ik mijzelf wil zijn.. (Loesje)

Ereinion

Alleen mensen zonder fantasie, vluchten in de realiteit.