alleen door het leven

[Sismo]

De meesten hier zijn vrij positief over het alleen zijn. Ik ben nu 35 en woon alleen sinds ik op kamers ging (toen 19). De laatste jaren vind ik het toch steeds minder leuk, niet zozeer het alleen wonen, maar meer het feit dat vrienden en familie een andere levensinvulling hebben gevonden (relatie, kinderen). Niet dat zij geen vrienden meer zijn, maar dat zorgt er nogal eens voor dat ik me alleen voel en graag iemand zou vinden met wie ik mijn leven kan delen. Ik heb eerlijk gezegd geen idee of ik het zou kunnen hoor, ik woon al zo lang alleen dat dat niet vanzelf zou gaan.

Nu ik sinds een paar weken besef dat ik aseksueel ben, geeft dat wel rust (ik hoef niks te voelen wat er niet is), maar aan de andere kant...ik zou graag "gewoon" zijn, niet dat ik seksueel zou willen zijn, maar ik zou wel minder een uitzondering willen zijn.

Moest dit even kwijt!

[myra]

Hey Sismo,

Ik herken je gevoel van outsider wel. Overal waar ik kijk zie ik jonge vrouwen van mijn leeftijd en zelfs jonger, die getrouwd zijn  zwanger zijn,  kinderen hebben. Het geeft mij ook wel echt het gevoel anders te zijn.

Ik woon momenteel terug bij mijn ouders. Tegen het einde van dit jaar kan ik in mijn eigen appartementje trekken en vond het weggegooid geld om nu nog iets te huren. Ik heb op z'n zachtst gezegd een slechte verhouding met mijn moeder, zij vindt dat ik mijn leven verpest doordat ik alleen ben en heeft constant commentaar. Hier wonen geeft mij veel stress, dus in dat opzicht kijk ik enorm naar uit om alleen te gaan wonen. Voor mij betekent alleen wonen met rust gelaten worden en je eigen zin kunnen doen. En dat is iets waar veel mensen met een gezin af en toe eens naar verlangen...

[Jovi_Hobbes]

Goh wat jammer dat je moeder niet begrijpt dat mensen ook gelukkig kunnen zijn als ze alleen zijn, Myra. Ik kan me voorstellen dat het dan erg stressvol is om toch bij je ouders te wonen, sterkte daarbij.

Sismo, ik deel je gevoel ook wel een beetje hoor, maar omdat ik minder lang op mezelf woon dan jij heb ik, denk ik, op het moment nog wat minder behoefte aan een levenspartner dan jij. Ik besef me wel dat die behoefte met het verloop van de tijd wel sterker zal worden, maar het is natuurlijk als aseksueel moeilijker om een geschikte partner te vinden dan voor de gemiddelde persoon. Ik hou er daarom in mijn achterhoofd wel rekening mee dat dat misschien toch niet zal lukken en daarom vind ik het ook belangrijk dat ik zo leef dat ik gelukkig met mezelf kan zijn. Mijn levensinstelling is dat ik niet per se iemand nodig heb om gelukkig te worden. Ook als ik alleen ben heb ik het gevoel dat ik een compleet leven heb, maar de extra dimensie van een levenspartner zou ik zeker ook kunnen waarderen. Overigens heb ik in mijn omgeving (vrienden/collega's) redelijk veel alleenstaanden en/of mensen zonder kinderen. Wat dat betreft voel ik me dus iets minder een outsider.

[Sismo]

Myra,
Je hebt gelijk hoor. Ik zie ook vrienden die getrouwd zijn en kinderen hebben, maar niet gelukkig zijn. Ik weet dat een relatie niet zaligmakend is, maar het verlangen blijft toch. Gewoon iemand die speciaal voor mij is en waar ik speciaal voor kan zijn. Ach...zonder verlangens geen leven! En gewoon zijn wil ik diep in mijn hart ook weer niet... Mijn ouders laten me gelukkig met rust, het enige wat mijn moeder doet is vetellen over oude klasgenootjes, die kinderen hebben gekregen e.d. Ze zullen nooit direct commentaar hebben op de manier hoe ik mijn leven leef.
Dankje voor je reactie!

Jovi Hobbes,
Het is zeker goed om ervan uit te gaan dat je zelf degene bent die je gelukkig moet maken, is ook mijn motto. Soms alleen moeilijk! Ik heb daar met behulp van een fijne haptonoom veel in geleerd. Ik had de neiging om af te wachten tot iemand mij gelukkig kwam maken (wat natuurlijk niet gebeurde ), intussen durf ik zelf meer initiatief te nemen tot contacten en heb daarmee meer in de hand wat mijn eigen geluk betreft. Ik denk ook dat ik veel kan leren van jullie allemaal, me niet meer echt een uitzondering voelen en staan voor mijn gevoel! Alvast bedankt dus allemaal!!

[Jovi_Hobbes]

 

[Ereinion]

Gelukkig Sismo, fijn om te horen dat alles al beter gaat!
En ik denk dat ik ook veel van jou kan leren. Van jullie allemaal, natuurlijk!

[Jovi_Hobbes]

Ik vind het nog steeds een aparte gewaarwording dat mensen van mij leren, terwijl ik nog geen twee jaar geleden het gevoel had dat er niemand was zoals ik

[Stev]

En dat is iets waar veel mensen met een gezin af en toe eens naar verlangen...

Zeker weten!!!

Hebben jullie misschien broers en/of zussen die partners hebben en kinderen hebben of krijgen? Misschien een rare vraag, lijkt wel.

Ik heb een broer en ik had al ergens geschreven dat hij een geweldige oom is voor onze kids. Hij heeft er zelf geen (wel een vriendin trouwens). Ik bedoel ermee dat je als iemand die "lekker zijn zin kan doen" (zoals Myra zei) wel iets geweldigs voor iemand anders (dus bijv. je broer of zus) kan betekenen. Zo ervaar ik het in ieder geval (van de andere kant gezien dan). Je moet natuurlijk in de buurt wonen en "iets" met kinderen hebben etc. etc. het is maar een idee, hoor  

[Sismo]

Ik vind het nog steeds een aparte gewaarwording dat mensen van mij leren, terwijl ik nog geen twee jaar geleden het gevoel had dat er niemand was zoals ik

Ik vind dat veel mensen hier ontzettend goed hun gevoel kunnen verwoorden. Voel me af en toe een stuntel..haha, maar dat zal me niet weerhouden hoor!

Mijn beide zussen hebben kinderen maar wonen niet echt in de buurt. Ik vind het altijd leuk om ze te zien, maar vind het ook weer fijn om de rust van mijn eigen plekkie op te zoeken Mijn eigen kinderwens is gelukkig niet zo groot.

[Tempesta]

De meesten hier zijn vrij positief over het alleen zijn.

Hmmm, voor mij geldt: het is gewoon niet anders... Eerst was ik erg blij lekker rustig alleen te zijn, geen gedoe met jongens die mij wilden zoenen/aanraken enzo (echt, ik ben uit die relaties GEVLUCHT gewoon  ). Maar nu ik steeds beter weet waar mijn grenzen liggen en dat ik niet slecht ben in relaties maar gewoon het seksuele aspect ervan niet wil, verlang ik meer en meer naar een levenspartner.
Ik zou nooit alleen kunnen wonen, ik wil altijd wat reuring om mij heen, daarom woon ik nog steeds bij mijn ouders, hoewel ik ze inmiddels behoorlijk ben ontgroeid. Maar als ik nooit iemand vind om mee samen te wonen en mijn leven mee te delen...

Stel je voor, ik ben 23 en maak me hier druk om  . Feitelijk ben ik gewoon bang dat ik alleen overblijf. En ik ken die angst maar al te goed uit mijn jeugd. Toen was ik ook daadwerkelijk alleen, met alleen mijn ouders om mij bij te staan.

Zucht.

[Ereinion]

Ik kan hier niet echt over meepraten, maar een knuffel van mij voor iedereen die er behoefte aan heeft.

[Jovi_Hobbes]

Stel je voor, ik ben 23 en maak me hier druk om  . Feitelijk ben ik gewoon bang dat ik alleen overblijf. En ik ken die angst maar al te goed uit mijn jeugd. Toen was ik ook daadwerkelijk alleen, met alleen mijn ouders om mij bij te staan.

Zucht.

Dit is ook wel herkenbaar voor mij. Ik heb alleen wel geleerd dat alleen zijn helemaal niet erg is, zo lang je er maar zelf voor hebt gekozen. Ik heb er bewust voor gekozen om op mezelf te gaan wonen. Niet omdat ik mijn ouders zat was, maar gewoon omdat ik vond dat ik eerst moest weten hoe het is om echt voor mezelf te zorgen. Ik denk dat het ook binnen een relatie belangrijk is te weten dat je altijd op jezelf terug kunt vallen mocht dat nodig zijn. Zodat je, mocht de relatie echt niet werken, niet zo afhankelijk van je partner bent dat je niet durft weg te gaan ook al wordt je daar doodongelukkig van. Dus, nu alleen wonen is een zeer bewuste keuze. Maar over een jaar of 10 nog steeds alleen wonen, daar kies ik dus liever niet voor en dat is inderdaad wel iets waar ik me soms zorgen om maak.

Aan de andere kant probeer ik me er ook weer niet al te veel zorgen om te maken, want je kunt het leven gewoon niet plannen. Als ik nu bijvoorbeeld wel een relatie zou hebben, is dat eigenlijk ook geen garantie voor de toekomst. Wie zegt dat die relatie over tien jaar niet over is (om wat voor reden dan ook).

Ik kan hier niet echt over meepraten, maar een knuffel van mij voor iedereen die er behoefte aan heeft.

Wat lief van je!

[Tempesta]

Ik denk dat het ook binnen een relatie belangrijk is te weten dat je altijd op jezelf terug kunt vallen mocht dat nodig zijn.

Zeker. Als puntje bij paaltje komt ben ik ook liever alleen dan in een slechte relatie. Maar of ik nu een relatie heb of niet, ik wil altijd mensen om mij heen kunnen hebben. Samenwonen met een "gewone" vriend(in) zou ook al heel leuk zijn!

[ChibiFirli]

Ik heb al last van een weekend alleen op kot . Eerst voel ik me heerlijk met rust gelaten, maar daarna, het is toch vrij alleen zo . Niet om te zeggen dat ik verlang naar een levenspartner ofzo. Gewoon naar wat mensen in men buurt. Kan ik zo af en toe eens een gesprek voeren en zo ^_^.

[Knoddepropje]

Ik voel me geweldig sinds ik in mijn eendje woon
Die relaties waren knudde, oa door mijn niet-zin-in seks-nooit, en door nog andere oorzaken. Ik heb er nu bewust voor gekozen alleen te blijven, liefst heel lang, en op de 1 of andere manier gaat dat onwijs goed. Voor het eerst in mijn leven maak ik vrienden, merk ik dat mensen mij leuk vinden om wie en wat ik ben, en dat ik die vrienden veel leuker vind dan 1 stomme relatie. Met allemaal kan ik leuke dingen doen, of gezellig kletsen, serieuze gesprekken voeren, ( vooruit, met de 1 beter dan met de ander) en bij ieder van hun kan ik een knuffel halen als ik m nodig heb
Bij hun ben ik ook niet bang dat ze er iets achter zoeken, aangezien ze stuk voor stuk weten van mijn "eigenaardigheid"  En dat geeft veel rust moet ik zeggen.