Brummetje's fanclub

[Jovi_Hobbes]

Ik zei laatst tegen hem: "Ook al heb ik al een paar dagen niet gehuild, dat betekent NIET dat ik niet meer verdrietig ben." Okeej, zei hij, ten teken dat ie het "begreep". En toch, als ik later weer wat sip ben, vraagt ie: "Wat is er?" Het is dus niet bepaald de slimste jongen... Ik zeg nu dus elke keer: "Niks!" Ik heb geen zin meer om het constant te moeten uitleggen, het dringt gewoon niet tot zijn botte hersenen door, blijkbaar. En hij vindt het irritant hoor, dat ik elke keer "Niks!" zeg.

* Ik moet hem 9 van de 10 keer helpen herinneren aan iets wat ik heb gezegd. Zó ontzettend vermoeiend. Hij onthoud gewoon echt niks. Erg respectloos naar mij toe. Dus het is niet alleen dat ik respectloos ben naar hem toe, maar hij zeker ook wel naar mij.

Ik denk dat je nu net het klassieke verschil tussen mannen en vrouwen hebt omschreven. Wij vrouwen schijnen soms nogal cryptisch te communiceren, hoewel wij zelf toch echt vinden dat we duidelijk genoeg zijn. Mannen communiceren wat directer en houden zich niet bezig met onze raadspelletjes. 

[Brummetje]

Inderdaad, hij heeft in het begin al gezegd: Hints, daar ben ik niet goed in!

[Brummetje]

Ik wil me gewoon graag eindelijk eens echt gelukkig voelen.
Niet dat ik niet gelukkig ben, het gaat gewoon altijd wel redelijk goed met me, maar hét geluksgevoel ken ik niet.

[pinky]

Dan denk ik dus toch dat het verstandig is om daar eens aan te gaan werken, voordat je aan kinderen begint. En waarom? Ik hoop dat ik het goed kan uitleggen, maar ik ga het proberen... iedereen ervaart een soort geluksgevoel op het moment dat hij iets heel graag wilt en daar naartoe gaat werken. En dan bedoel ik iets kleiners dan kinderen, iets wat jij misschien ook al kent. Denk aan op vakantie gaan bijvoorbeeld. Je wilt al lange tijd op vakantie naar portugal (ik noem even een zijstraat), dus je gaat informatie verzamelen over hoe dat is, droomt en fantaseert erover, kijkt op verschillende sites wat je er precies wilt gaan doen, zien en meemaken etc. En dan ineens is het zover. De spanning stijgt en tadaa... daar sta je dan in portugal. En op dat moment, dat je er even bent, is dat gevoel ook weer weg. Je bent misschien nog wel enthousiast, maar misschien had je er ook veel meer van gemaakt dan het is. Maar ja, geen man overboord, want over een week of wat ben je weer thuis.
Ander voorbeeld, een huisdier. Ik las dat jullie een hondje krijgen? Waarschijnlijk ben je daar nu al blij om, gaan je dingen opzoeken, namen bedenken etc. Je stelt je voor hoe het is, hoe blij je ervan wordt en hoe je leuk met hem speelt en wandelt. Maar ja, dan is dat hondje er. En in het begin is dat ontzettend leuk en doe en laat je er alles voor. Maar na een paar maanden dan is het... oh, moet hij nu alweer uitgelaten worden. Het regent... zucht... En dan is dat hondje nog steeds best wel lief, maar ineens toch niet zo leuk en geluksmakend meer! Het is normaal geworden en hij hoort er gewoon bij. Inclusief alle irritaties.

En helaas is dat ook zo met kinderen. Dit zeg ik niet omdat ik denk dat jij dit zo gaat doen, maar wel omdat het heel goed kan! Namelijk, een kind is echt een megabeslissing om te krijgen. Je wilt het graag, je hormonen doen er ook een schepje bovenop en tadaa... je grote kinderwens. De zwangerschap is straks wonderbaarlijk (oke, die misselijkheid kan je gestolen worden, maar die gaat na de bevalling sowieso over). En dan is het kindje er. En dan ineens moet je elke dag om de twee uur wakker worden om het kindje te voeden, idem om zijn luier te verschonen. Ook moet hij in bad gedaan worden, in bed (hij slaapt in het begin veel) en ja, in het hele begin is het misschien even de roze wolk. Maar een paar weken later en heel wat uren slaap tekort, is die roze wolk echt helemaal weg hoor! En dan blijft de 24 uur durende verzorging nog over. Een kind is leuk, geeft ook veel terug, maar is ook een baan erbij. Een baan die echt NOOIT meer ophoud. Een baan waarbij er geen ADV of ziekdagen zijn. Een moeder is gewoon nooit ziek. Je bent en blijft altijd verantwoordelijk voor het kind, ook al zit deze bij een oppas of op school. Dan is die roze bril heel snel af.

De reden dat ik dit zeg is, omdat ik het zo belangrijk vind dat je echt gaat nadenken of het dat kindje is dat je mist, die drie fulltime banen beslaat, of dat je dat je je geluk mist. Want in dat laatste geval zou ik eerst op zoek gaan naar dat geluk. En waarom? Nou, ik zit in redelijk dezelfde situatie als jij. Ik wil supergraag kinderen, ben over het algemeen redelijk gelukkig (denk ik zo), maar ook ik mis nog dingen. Het is niet af. En dat is nou net niet dat kind. Wat ik mis is net dat beetje zelfvertrouwen om te geloven dat wat ik doe gewoon goed is. Ik mis de vaardigheid om met verdriet om te gaan op een gezonde manier. Dat heb ik namelijk nooit geleerd. Als ik verdrietig was, kreeg ik kritiek van mijn ouders. En dat doe ik nu ook bij mezelf, dus waarom zou ik dat bij mijn kind anders gaan doen. Ik weet niet eens hoe!

En ik weet dat jij ook moeilijkheden hebt gehad met je moeder. Het is het voorbeeld dat je hebt gehad. En ik merk uit je postjes (niet lullig opvatten, maar denk er echt eens over na) dat jij ook een beetje zo in het leven staat. Je word (al is het maar in gedachten) onwijs boos als dingen niet gaan zoals jij had bedacht. Net zoals je moeder. Dat is niet leuk om te horen, geloof mij, ik weet het. Ik lijk in die dingen ook op mijn moeder. En ik denk ook dat zowel jij als ik een minder erge versie zijn van onze moeder. We hebben er wel degelijk iets van geleerd. Maar we weten niet hoe het helemaal om te draaien. Nog niet. Een kind voelt namelijk aan wanneer je hem of haar afwijst. Of iets wat hij of zij doet. Noem maar eens iets waar je een grondige hekel aan hebt wanneer andere mensen dat doen. En dan doet je kind het. Probeer dan maar eens op een positieve manier te reageren! Waaah! Als mijn kind bijvoorbeeld op haar 18de ineens met een tattoo thuiskomt... ik weet niet of ik dan positief kan reageren, omdat ik vind dat ze er niet goed over heeft nagedacht (daar kan ik dus niet tegen, mensen die niet nadenken over wat ze doen). Misschien heeft ze er wel heel goed over nagedacht, maar dat niet met mij gedeeld. Alleen ken ik mezelf goed genoeg om dat niet eerst te checken, omdat ik verwacht dat mijn kind toch wel belangrijke dingen met me deelt. En dat hoeft helemaal niet zo te zijn, zoals ik ook zie met mijn eigen moeder die dat blijkbaar ook verwachte.

Een ander iets wat me angstig maakt, mijn moeder heeft met mijn oma (haar moeder) een ongeveer gelijk band als ik met mijn moeder. Toen ik onze relatie eens vergelijk met die zij met haar eigen moeder had... oef... dat kwam hard aan en ze heeft het nog altijd niet geaccepteerd. Ik wil voorkomen dat ik ooit zoiets op die manier van mijn eigen dochter of zoon te horen krijg. Misschien ook iets voor jou om over na te denken!

[Brummetje]

Ik zie er juist naar uit, naar slapeloze nachten! Omdat dat erbij hoort.
En ik kan echt heel goed tegen wekenlang slecht/niet slapen. Ik voel op de een of andere manier dan geen hele erge vermoeidheid. (Ja, ik heb ervaring met wekenlang slecht slapen en toch moeten werken enzo. Was geen probleem.)
Zelfde geld voor het ziek zijn. Ik ben gelukkig echt nooit zo ziek, dat ik zou klagen als ik dan ook nog een kindje wat aandacht vraagt zou hebben. Ook afgelopen keer, had ik nog makkelijk een kindje kunnen verzorgen. Ik voelde me wel niet zo lekker, maar niet heel erg ziek.
Het zou me zelfs niet uitmaken als ik 9 maanden lang misselijk ben en 4 keer per dag een emmer volkots. Dat ben je allemaal weer vergeten, zodra dat kleintje op je buik ligt.

Dus dat zijn al 2 dingen wat mij echt totaal niet uitmaakt.
En het derde is, dat ik met geen mogelijkheid iets kan bedenken wat mijn kind zou kunnen doen, waarvan ik over de zeik ga. Ik ga namelijk nooit zó over de zeik, ik ben heel introvert. Ik zal nooit gillend, huilend en slopend mijn emoties uiten. Dit doe ik introvert. Maar dan nog, kan ik niks bedenken, waarvan ik zou denken: Dat vind ik niet zo leuk.

En waarom zeg je eigenlijk dat een moeder het niet kan permitteren om ziek te zijn, of dat er geen ATV-dagen/vakantie is?? Haast iedere moeder is weleens ziek. En als het goed is, heb je famillie die even bij kan springen. Ik ook. Laatst was mijn schoonzusje ziek, toen heeft ze haar ouders gebeld om de kids op te komen halen. En dat deden ze. Dus je kan wel degelijk in bepaalde situaties even weg van je kind zijn. Als je voelt dat je het even niet meer trekt. Dus dat je nooit meer "vrij" hebt, is onzin.

[pinky]

Nou, ik bedoel dat, ook als de kinderen weg zijn, ben jij verantwoordelijk voor hun welzijn. Dus als er daar iets gebeurt, wat altijd kan natuurlijk, dan moet je alsnog weer weg. Wat ik bedoel met dat moeders nooit ziek zijn, is omdat het in feite niet echt kan. Wat je zelf al zegt, ook al ben je ziek, je kind gaat voor! Dat idee. Ik weet ook wel dat er meestal wel mensen zijn die kunnen inspringen. Heb ik dit weekend nog gedaan voor de dochter van een vriendin van mij die ziek was. Maar ondanks dat, haar dochter ging echt wel naar mama toe als er iets was, niet naar mij. En dat is logisch. Mama is het belangrijkste en dat vond ze ook niet erg. Want tsja, kinderen gaan voor.

Hoe dan ook, ook als je niet hardop laat merken het ergens niet mee eens te zijn, dan merkt een kind dat toch. Althans, ik merkte dat als kind heel goed zelfs! Mijn moeder heeft altijd het idee gehad dat ze haar depressie heel goed voor ons verborgen had gehouden. Integendeel, het was mij overduidelijk. Ik had er alleen het naampje nog niet aangegeven. Maar goed, dat is dus iets wat je wel moet doorhebben als ouders zijnde, dat je kinderen heel veel zien en horen en ook aanvoelen. Ook al probeer je het te verbergen.

Maar goed, ik ben en blijf van mening (en dat is mijn gevoel), dat je beter nog even kunt wachten met kinderen, zodat je zelf wat meer rust en regelmaat in je leven krijgt, ook met werk, maar vooral totdat je vriend er klaar voor is. Dan weet je tenminste zeker dat wanneer het kindje komt, hij of zij ook 100 procent gewenst is door zijn mama EN papa. En in de tussentijd kun je zelf misschien gaan werken aan het leren omgaan met je verdriet? En, ooh, ik val in herhaling, misschien is het echt eens een goed idee om te kijken of je een kind van een ander een leuke vakantie kunt bezorgen. Gewoon om te oefenen.  zie bijvoorbeeld http://www.veghelontvangtkinderen.nl/

[Brummetje]

Het gaat niet goed tussen ons. Heel misschien gaat het zelfs uit...

[Ereinion]

Oh, wat erg voor je. 

[Ienepien]

Oei! Komt dat doordat je je uitslag binnen hebt van het onderzoek?
Of door jullie (niet samenlopende) kinderwens?

Naar om te horen.

[petra1963]

Wat naar voor je ! 

[Mannetje]

Ik hoop dat wat er speelt inmiddels is uitgepraat.

[Brummetje]

We hadden even een flinke dip, maar het is inmiddels uitgepraat en weer zoals voorheen.

[Ienepien]

We hadden even een flinke dip, maar het is inmiddels uitgepraat en weer zoals voorheen.

We zijn al weer wat verder. Hoe is het nu??

[Brummetje]

Beetje late reactie...

Heel goed. Hij is nu even weg, moest voor zijn werk ver weg en ook overnachten in hotel. Heb dus ruk geslapen vannacht. Maar wel met m'n kat naast me op bed. Vanavond is ie er weer.

[Ienepien]

Hoe is het verder met je???

Woon je leuk, heb je werk, wat doe je zoal overdag?