Myra fanclub

[Zonnekind]

Ik twijfel er niet aan

[myra]

Prachtige eenhoorn. Dank je wel, Ereinion!

En dank aan iedereen voor de lieve woorden

[Ereinion]

Graag gedaan!

[Sismo]

Was het fanclubdag gisteren? Gezellige boel! 

[Ereinion]

Ik verveelde me en er was even niemand. 

[Sismo]

  Ze kwamen daarna snel genoeg! 

[Ereinion]

Ja, zonder  lukt het ook om mensen te lokken! 

[Sismo]

 

[Rush`]

Maar je krijgt natuurlijk niet alledaags even een fanclubje

[Sismo]

Nee, dat is waar! Dat is wel een feestje waard! 

[Ienepien]

Rush, ik ben ontzettend trots. Jij ook? Heb je het al aan iemand verteld?

[myra]

Vermits dit nog wat persoonlijke (egocentrische) gedachten van mij zijn, zal ik ze maar in mijn fanclub posten. 

De laatste tijd realiseer ik me dat ik het mis om iemand te helpen. Mijn vorige vriend, die met de handicap, had dikwijls mijn hulp nodig. En net dat hulpgevende mis ik.

Nu gaan jullie zeggen : maar je werkt toch met mensen met een mentale handicap? die help je toch ook? Ja zeker, maar dat is werk, dat zie ik niet als helpen,maar gewoon als m'n job. Blijkbaar mis ik dat hulpverlener zijn in mijn vrije tijd ..Ik vond het zelf een heel rare vaststelling....Ik schrik er ergens van...

Voor de duidelijkheid, ik heb zeker geen heimwee naar mijn vorige relatie. Het was meer conflicten en ruzies dan iets anders. Mijn nieuwe relatie loopt nog steeds heel goed ook  Ik mis alleen dat begeleidende aspect in mijn leven...Vreemd...

Mss heb ik vrijwilligerswerk nodig? In elk geval begrijp ik mezelf hier niet goed...

[myra]

Het was zeker nogal een vreemde hersenkronkel?

[petra1963]

Nou nee, niet vreemd.. Ik begrijp / vermoed uit jouw postje dat je een behoefte hebt om te helpen. En wellicht om te zorgen . ( Dat zijn twee verschillende dingen.. )

Dat is mooi.. maar mag ik als gehandicapte een kritische vraag stellen ? Als iemand die zelf als hulpverlener heeft gewerkt en nu inmiddels van hulp van anderen afhankelijk is ?
Die behoefte om te helpen kan zich in je prive leven ook behoorlijk tegen je keren. Dat het je in allerlei situaties doet belanden waar je achteraf liever niet in belandt... Een goede vriendin van mij die met gehandicapten werkt, is dat nu in haar leven aan het merken.. En toen ik mijn opleiding tot hulpverlener deed ( ruim 20 jaar geleden, wat is dat al lang geleden..) werden we daar ook al voor gewaarschuwd.. Dat je met je drive om te willen helpen te vaak en teveel helpt, en in je prive leven ook in een helpersrol komt te zitten. En daar dan zelf aan onderdoor kunt gaan..

Speelt dat bij jou ook, of valt dat wel mee ? Wellicht zou het een goede oefening voort je kunnen zijn om niet aan die behoefte in je prive leven te voldoen ? Om niet aan je gevoel om te willen helpen te voldoen ? En te kijken wat het dan met je doet ?

Of ben ik nou te bot ?

[myra]

Je bent zeker niet te bot, Peter... Je opmerkingen zijn erg logisch...

Ik stel mezelf eigenlijk ook die kritische vraag, en die situatie van 'teveel hulpverlener' worden ken ik ook. Als studente deed ik veel vrijwilligerswerk, ik zat op kot met studenten met een fysieke beperking (omkaderingsgroep noemt dat in Leuven), en begeleidde kampen met mensen met een mentale beperking.

Er waren een paar van die studenten die erg eisend waren (gelukkig niet iedereen) en onredelijke hulpvragen hadden, zoals s nachts 11 keer opstaan om hen te komen draaien of speciaal een dag vroeger naar mijn kot (kamer) moeten komen omdat ik voor die persoon een rolstoel uit zijn auto moest halen. Dat irriteerde me wel.

Daarmee dat ik me zelf ook zorgen maak, over de behoefte om te willen helpen. Want ik weet dat het ten koste van mezelf gaat als ik teveel doe, en toch  blijft die behoefte om te helpen  bestaan? Ik begrijp het zelf niet zo best.

Maar uiteindelijk denk ik niet dat ik nog vrijwilligerswerk ga doen, heb het al druk genoeg met de andere dingen die ik doe... Ik bedoelde gewoon dat ik die behoefte blijf voelen.