De meesten hier zijn vrij positief over het alleen zijn. Ik ben nu 35 en woon alleen sinds ik op kamers ging (toen 19). De laatste jaren vind ik het toch steeds minder leuk, niet zozeer het alleen wonen, maar meer het feit dat vrienden en familie een andere levensinvulling hebben gevonden (relatie, kinderen). Niet dat zij geen vrienden meer zijn, maar dat zorgt er nogal eens voor dat ik me alleen voel en graag iemand zou vinden met wie ik mijn leven kan delen. Ik heb eerlijk gezegd geen idee of ik het zou kunnen hoor, ik woon al zo lang alleen dat dat niet vanzelf zou gaan.
Nu ik sinds een paar weken besef dat ik aseksueel ben, geeft dat wel rust (ik hoef niks te voelen wat er niet is), maar aan de andere kant...ik zou graag "gewoon" zijn, niet dat ik seksueel zou willen zijn, maar ik zou wel minder een uitzondering willen zijn.
Moest dit even kwijt!
Hey Sismo,
Ik herken je gevoel van outsider wel. Overal waar ik kijk zie ik jonge vrouwen van mijn leeftijd en zelfs jonger, die getrouwd zijn zwanger zijn, kinderen hebben. Het geeft mij ook wel echt het gevoel anders te zijn.
Ik woon momenteel terug bij mijn ouders. Tegen het einde van dit jaar kan ik in mijn eigen appartementje trekken en vond het weggegooid geld om nu nog iets te huren. Ik heb op z'n zachtst gezegd een slechte verhouding met mijn moeder, zij vindt dat ik mijn leven verpest doordat ik alleen ben en heeft constant commentaar. Hier wonen geeft mij veel stress, dus in dat opzicht kijk ik enorm naar uit om alleen te gaan wonen. Voor mij betekent alleen wonen met rust gelaten worden en je eigen zin kunnen doen. En dat is iets waar veel mensen met een gezin af en toe eens naar verlangen...
Goh wat jammer dat je moeder niet begrijpt dat mensen ook gelukkig kunnen zijn als ze alleen zijn, Myra. Ik kan me voorstellen dat het dan erg stressvol is om toch bij je ouders te wonen, sterkte daarbij.
Sismo, ik deel je gevoel ook wel een beetje hoor, maar omdat ik minder lang op mezelf woon dan jij heb ik, denk ik, op het moment nog wat minder behoefte aan een levenspartner dan jij. Ik besef me wel dat die behoefte met het verloop van de tijd wel sterker zal worden, maar het is natuurlijk als aseksueel moeilijker om een geschikte partner te vinden dan voor de gemiddelde persoon. Ik hou er daarom in mijn achterhoofd wel rekening mee dat dat misschien toch niet zal lukken en daarom vind ik het ook belangrijk dat ik zo leef dat ik gelukkig met mezelf kan zijn. Mijn levensinstelling is dat ik niet per se iemand nodig heb om gelukkig te worden. Ook als ik alleen ben heb ik het gevoel dat ik een compleet leven heb, maar de extra dimensie van een levenspartner zou ik zeker ook kunnen waarderen. Overigens heb ik in mijn omgeving (vrienden/collega's) redelijk veel alleenstaanden en/of mensen zonder kinderen. Wat dat betreft voel ik me dus iets minder een outsider.
Myra,
Je hebt gelijk hoor. Ik zie ook vrienden die getrouwd zijn en kinderen hebben, maar niet gelukkig zijn. Ik weet dat een relatie niet zaligmakend is, maar het verlangen blijft toch. Gewoon iemand die speciaal voor mij is en waar ik speciaal voor kan zijn. Ach...zonder verlangens geen leven! En gewoon zijn wil ik diep in mijn hart ook weer niet... ;) Mijn ouders laten me gelukkig met rust, het enige wat mijn moeder doet is vetellen over oude klasgenootjes, die kinderen hebben gekregen e.d. Ze zullen nooit direct commentaar hebben op de manier hoe ik mijn leven leef.
Dankje voor je reactie!
Jovi Hobbes,
Het is zeker goed om ervan uit te gaan dat je zelf degene bent die je gelukkig moet maken, is ook mijn motto. Soms alleen moeilijk! Ik heb daar met behulp van een fijne haptonoom veel in geleerd. Ik had de neiging om af te wachten tot iemand mij gelukkig kwam maken (wat natuurlijk niet gebeurde ::)), intussen durf ik zelf meer initiatief te nemen tot contacten en heb daarmee meer in de hand wat mijn eigen geluk betreft. Ik denk ook dat ik veel kan leren van jullie allemaal, me niet meer echt een uitzondering voelen en staan voor mijn gevoel! Alvast bedankt dus allemaal!! :)
:klap:
Gelukkig Sismo, fijn om te horen dat alles al beter gaat!
En ik denk dat ik ook veel van jou kan leren. Van jullie allemaal, natuurlijk!
Ik vind het nog steeds een aparte gewaarwording dat mensen van mij leren, terwijl ik nog geen twee jaar geleden het gevoel had dat er niemand was zoals ik
Citaat van: myra op april 26, 2006, 07:05:32 PM
En dat is iets waar veel mensen met een gezin af en toe eens naar verlangen...
Zeker weten!!!
Hebben jullie misschien broers en/of zussen die partners hebben en kinderen hebben of krijgen? Misschien een rare vraag, lijkt wel.
Ik heb een broer en ik had al ergens geschreven dat hij een geweldige oom is voor onze kids. Hij heeft er zelf geen (wel een vriendin trouwens). Ik bedoel ermee dat je als iemand die "lekker zijn zin kan doen" (zoals Myra zei) wel iets geweldigs voor iemand anders (dus bijv. je broer of zus) kan betekenen. Zo ervaar ik het in ieder geval (van de andere kant gezien dan). Je moet natuurlijk in de buurt wonen en "iets" met kinderen hebben etc. etc. het is maar een idee, hoor :)
Citaat van: Jovi_Hobbes op april 26, 2006, 08:38:25 PM
Ik vind het nog steeds een aparte gewaarwording dat mensen van mij leren, terwijl ik nog geen twee jaar geleden het gevoel had dat er niemand was zoals ik
Ik vind dat veel mensen hier ontzettend goed hun gevoel kunnen verwoorden. Voel me af en toe een stuntel..haha, maar dat zal me niet weerhouden hoor!
Mijn beide zussen hebben kinderen maar wonen niet echt in de buurt. Ik vind het altijd leuk om ze te zien, maar vind het ook weer fijn om de rust van mijn eigen plekkie op te zoeken ;) Mijn eigen kinderwens is gelukkig niet zo groot.
Citaat van: Sismo op april 26, 2006, 12:50:12 PM
De meesten hier zijn vrij positief over het alleen zijn.
Hmmm, voor mij geldt: het is gewoon niet anders... Eerst was ik erg blij lekker rustig alleen te zijn, geen gedoe met jongens die mij wilden zoenen/aanraken enzo (echt, ik ben uit die relaties GEVLUCHT gewoon :-\). Maar nu ik steeds beter weet waar mijn grenzen liggen en dat ik niet slecht ben in relaties maar gewoon het seksuele aspect ervan niet wil, verlang ik meer en meer naar een levenspartner.
Ik zou nooit alleen kunnen wonen, ik wil altijd wat reuring om mij heen, daarom woon ik nog steeds bij mijn ouders, hoewel ik ze inmiddels behoorlijk ben ontgroeid. Maar als ik nooit iemand vind om mee samen te wonen en mijn leven mee te delen...
Stel je voor, ik ben 23 en maak me hier druk om :-\. Feitelijk ben ik gewoon bang dat ik alleen overblijf. En ik ken die angst maar al te goed uit mijn jeugd. Toen was ik ook daadwerkelijk alleen, met alleen mijn ouders om mij bij te staan.
Zucht.
Ik kan hier niet echt over meepraten, maar een knuffel van mij voor iedereen die er behoefte aan heeft.
Citaat van: Tempesta op april 26, 2006, 11:17:34 PM
Stel je voor, ik ben 23 en maak me hier druk om :-\. Feitelijk ben ik gewoon bang dat ik alleen overblijf. En ik ken die angst maar al te goed uit mijn jeugd. Toen was ik ook daadwerkelijk alleen, met alleen mijn ouders om mij bij te staan.
Zucht.
Dit is ook wel herkenbaar voor mij. Ik heb alleen wel geleerd dat alleen zijn helemaal niet erg is, zo lang je er maar zelf voor hebt gekozen. Ik heb er bewust voor gekozen om op mezelf te gaan wonen. Niet omdat ik mijn ouders zat was, maar gewoon omdat ik vond dat ik eerst moest weten hoe het is om echt voor mezelf te zorgen. Ik denk dat het ook binnen een relatie belangrijk is te weten dat je altijd op jezelf terug kunt vallen mocht dat nodig zijn. Zodat je, mocht de relatie echt niet werken, niet zo afhankelijk van je partner bent dat je niet durft weg te gaan ook al wordt je daar doodongelukkig van. Dus, nu alleen wonen is een zeer bewuste keuze. Maar over een jaar of 10 nog steeds alleen wonen, daar kies ik dus liever niet voor en dat is inderdaad wel iets waar ik me soms zorgen om maak.
Aan de andere kant probeer ik me er ook weer niet al te veel zorgen om te maken, want je kunt het leven gewoon niet plannen. Als ik nu bijvoorbeeld wel een relatie zou hebben, is dat eigenlijk ook geen garantie voor de toekomst. Wie zegt dat die relatie over tien jaar niet over is (om wat voor reden dan ook).
Citaat van: Ereinion op april 27, 2006, 04:32:28 PM
Ik kan hier niet echt over meepraten, maar een knuffel van mij voor iedereen die er behoefte aan heeft.
Wat lief van je!
Citaat van: Jovi_Hobbes op april 27, 2006, 07:14:26 PM
Ik denk dat het ook binnen een relatie belangrijk is te weten dat je altijd op jezelf terug kunt vallen mocht dat nodig zijn.
Zeker. Als puntje bij paaltje komt ben ik ook liever alleen dan in een slechte relatie. Maar of ik nu een relatie heb of niet, ik wil altijd mensen om mij heen kunnen hebben. Samenwonen met een "gewone" vriend(in) zou ook al heel leuk zijn!
Ik heb al last van een weekend alleen op kot ;D. Eerst voel ik me heerlijk met rust gelaten, maar daarna, het is toch vrij alleen zo :P. Niet om te zeggen dat ik verlang naar een levenspartner ofzo. Gewoon naar wat mensen in men buurt. Kan ik zo af en toe eens een gesprek voeren en zo ^_^.
Ik voel me geweldig sinds ik in mijn eendje woon ;D
Die relaties waren knudde, oa door mijn niet-zin-in seks-nooit, en door nog andere oorzaken. Ik heb er nu bewust voor gekozen alleen te blijven, liefst heel lang, en op de 1 of andere manier gaat dat onwijs goed. Voor het eerst in mijn leven maak ik vrienden, merk ik dat mensen mij leuk vinden om wie en wat ik ben, en dat ik die vrienden veel leuker vind dan 1 stomme relatie. Met allemaal kan ik leuke dingen doen, of gezellig kletsen, serieuze gesprekken voeren, ( vooruit, met de 1 beter dan met de ander) en bij ieder van hun kan ik een knuffel halen als ik m nodig heb ;D
Bij hun ben ik ook niet bang dat ze er iets achter zoeken, aangezien ze stuk voor stuk weten van mijn "eigenaardigheid" :D En dat geeft veel rust moet ik zeggen.
ja tot ik een relatie had voelde ik me ook comfortabel in het alleen zijn omdat je niks anders gewoon bent.Maar een knuffel of gezelschap kan soms deugd doen ,dit heb ik ervaren in een stukgelopen relatie met een seksuele partner.Ik hoop ooit iemand aseksueel te vinden waarmee ik de dingen des levens kan delen maar alleen zijn kan ook wennen ,soms eenzaam soms comfortabel.
:) Tja, ik ben ook liever alleen dan in een slechte relatie. Dat heb ik altijd wel gevoeld. En daar heb ik mij ook wel altijd aan gehouden.Wat ik niet voel, dat wil ik ook niet...
De relatie van mijn ouders was slecht, en ik wilde per se niet in net zo'n destructieve relatie terecht komen als waar zij in zaten.
Tegelijk merkte ik wel dat ik in mijn studententijd en daarna jaloers was op vrienden en vriendinnen die zo op het oog ( van de buitenkant gezien) een goed lopende relatie hadden. En gingen trouwen. Oeps, wat was dat confronterend ! Een aantal jaren later gingen diverse van die stellen weer scheiden, toen was het toch niet zo rozegeur en maneschijn als ik gedacht had. Vanuit mijn eigen verlangen naar emotionele nabijheid had ik wel een roze bril op gehad.. Die scheidingen, hoe naar voor de betrokkenen ook, relativeerden mijn gevoel van jaloezie en gemis. Ik voel sindsdien wat ik hier boven schreef: liever geen relatie dan een slecht lopende relatie, en daarin gevangen zitten..
Wat scheelt, is dat ik nooit kinderen heb gewild. Ik heb vanaf mijn geboorte een Spina Bifida, Open Rug. Niet in heel ernstige mate, maar wel met de nodige verlammingsverschijnselen. Dat zit ook in mijn genen. Daarnaast heb ik vanaf kleutertijd astma. Dat is ook erfelijk, mijn vader had dat ook al. Toen ik 16 was, is mij uitgelegd hoe dat alles erfelijk zat. En ik heb toen abrupt voor mijzelf besloten: ik begin niet aan kinderen. Ik kan niet leven met het gevoel dat een kind van mij een grote kans zou hebben nog erger gehandicapt te zijn dan ik ben, vanaf de geboorte. Met nog meer medische ellende, mogelijk het hele leven. En dat van te voren wist, en dat het niet had gehoeven. :-[
Voor mij heeft die beslissing nooit ter discussie gestaan. Ik heb nu twee nichtjes, en het is leuk die af en toe te zien. Ik voelde me wel wat weemoedig worden bij de reünie van mijn middelbare school, onlangs. Het is inmiddels 25 jaar geleden dat ik eindexamen heb gedaan. En veel van mijn toenmalige klasgenootjes hebben inmiddels kinderen... Toen voelde ik de tijd, en dat ik ergens toch wel wat miste.
Maar normaal gesproken heb ik daar geen last van. Wat scheelt, is dat ik al lang in woon-werkpanden woon, eerst in Duitsland en de laatste 10 jaar op de Refter in Ubbergen. We wonen hier met bijna 100 mensen, waarvan 90 volwassenen en de rest kinderen.
Ook heb ik altijd het gevoel gehad niet in een huisje-boompje -beestje leven te passen. Ik ben actief in het actiewezen ( vrede, milieu, derde wereld, mnsenrechten, gehandicaptenrechten, politiek, feminisme) en vind daar mijn drive. En een flink deel van mijn levensvreugde. Niet in met 1 partner en x aantal kinderen gezellig samen in een huisje zitten. Ik ben altijd meer gegaan voor wat klassiek 'broederlijke' of 'zusterlijke' relatiemodellen waren. Inclusief zoektochten in kloosterlijke gemeenschappen. In kloosters heb ik het niet gevonden, ik pas als transgender niet in mannengemeenschappen... BRRR. Maar hier op de Refter wel: veel contacten met andere bewoners/ sters. Vriendschap, kennissen of huisgenoten zijn, maar wel praktisch veel samen delen: gezelligheid, aanspraak, een kopje koffie, samen eten en zoals nu bij het mooie weer 's avonds met wat bewoners een fles wijn buiten leegdrinken. Heerlijk. Het leven voelt dan zo rijk...
Dus: ofschoon ik graag een vrouwelijke partner zou willen,voor met name de vriendschap en emotionele nabijheid, is het leven hier als alleenstaande ook goed...Een gevoel van 'alleen door het leven' heb ik hier niet zo. :wave:
Die woon-werkpanden klinken erg goed, maar ik weet niet wat het precies is. :-\
;D Hoi Ereinion,
Zie www.derefter.nl
Groet,Peter
Wow, dat ziet er mooi uit! En werk je dan voor de stichting? Of staat werk voor iets anders?
Als ik dit zie moet ik eigenlijk ook aan Sismo denken. Zij had het ook ergens over een woongemeenschap.
Wat jullie allemaal schrijven over alleen wonen en de angst misschien nooit iemand te vinden, heb ik ook wel een beetje. Ik heb wel een vriend maar als het seksueel niet gaat beteren, zijn we niet zeker of het ons dan wel blijft lukken. Dan kom ik er ook alleen voor te staan... Ik probeer hier zo weinig mogelijk aan te denken omdat dat alleen voor extra druk zorgt.
Moest ik alleen zijn, zou ik mij ook wel op mijn werk of mijn hobby's ofzo storten.
Het ziet er idd wel leuk uit, Peter. Ik wil er ook wel iets meer over weten...
Het ziet er gigantisch mooi uit! Daar durf je toch alleen van te dromen, van zo'n "kasteel"? Of de manier van wonen iets voor mij is, ben ik nog niet uit, maar ik vind het zeker leuk om er meer van te weten. (de link "enter" werkt vooralsnog niet?)
;D Leuk dat jullie de plek waar ik woon, een verbouwd voormalig klooster in Ubbergen, leuk vinden.Ik woon er nu 10 jaar en het bevalt me uitstekend. Ik woon daar in een van de zelfstandige wooneenheden. Dus niet in een woongroep op de Refter. Ik heb wel goede contacten in diverse woongroepen. En kan daar regelmatig mee-eten. Ik heb zelf vanwege mij slechte gezondheid nooit de energie om te koken...
Ik woon in een van de twee gehandicapten woningen. De deuren zijn extra breed, er zijn geen drempels, verlaagd aanrecht, aanpassingen bij douche en toilet. Ik ben er blij mee. Ik ben slecht ter been, vanwege de combinatie van de verlammingen van de Open Rug en de astma.
De Refter bestaat uit het voormalige kloostergebouw, inclusief de voormalige kapel, en het omringende bronnenbos. Een rijksmonument in een natuurmonument. Het natuurmonument is niet vrij toegankelijk daarvoor is het te kwetsbaar.
We zijn een hele kleine woningbouwstichting. in het gebouw wonen 98 mensen, waarvan 10 kinderen. De leeftijden variëren van 1 jaar ( gisteren geworden) tot 83. Alleenstaanden, stellen, gezinnen met kinderen, woongroepen, homo's, hetero's, transgenders, gehandicapten, meer vrouwen dan mannen. Kortom we zijn heel gemengd. Met zoveel mensen bij elkaar wonen vraagt wel wat aanpassingsvermogen en wat flexibiliteit.
De wooneenheden zijn klein, vergeleken bij de rest van de samenleving. Maar daarvoor heb je veel gemeenschappelijke ruimtes en gemeenschappelijke voorzieningen. In een schitterend pand en een schitterende omgeving !
Wanneer je hier wilt wonen, is daarvoor een vaste procedure. Het komt eigenlijk op drie dingen neer: je komt binnen via een woongroep. Je moet zes uur per week intern vrijwilligerwerk doen als bewoner om het complex en het bronnenbos in stand te houden. Je mag zelf weten wat je doet, maar omdat we het samen dragen is een passieve of consumentistische houding niet aan te bevelen. Wanneer we zelf niets doen, alleen of samen, gebeurt er ook niets. En er is niemand anders die we verantwoordelijk kunnen stellen voor als dingen niet lopen, dan onszelf en elkaar...Dat is voor mij een hele interessante manier van leven, en dito uitdaging.
En je moet in de groep passen: in de woongroep, op de Refter. Dat klinkt zwaarder dan het is. Maar het speelt wel een rol. Wanneer je hier niet op de goede plek zit, komt dat er naar verloop van tijd ( vroeger of later) wel uit. En er zijn dus een aantal dingen waar je feitelijk echt voor moet kiezen als je hier woont. Niet als wet, maar omdat de situatie hier is zoals hij is.
Ik ben vrij extravert en maak makkelijk contact. Dat helpt, hoewel er ook mensen wonen die behoorlijk introvert zijn. En ieder staat wel op de een of andere manier alternatief in het leven. Ecologisch leven is hier bijv een belangrijk thema. Opnieuw: niet van iedereen, of altijd, maar je voelt het wel wanneer je hier woont.
In zekere zin worden een aantal gewoonten van de zusters die hier gewoond hebben van ongeveer 1890 tot 1972, op een geseculariseerde manier weerspiegeld in hoe bewoners hier op een kleinschalige, mens en milieu vriendelijke manier willen leven. Consuminderen is zo een thema, net als hergebruik van spullen die nog goed zijn. Zo hebben we een ruilplek waar iedere spullen die nog goed zijn kan neerzeten, en die dan door andere bewoners weer gebruikt kunnen worden.
Het gebouw is in de tijd van de nonnen als klooster gebouwd en gebruikt. De nonnen hadden een kostschool voor dure rooms katholieke meisjes.
Wie voor geld, status of bezit gaat in het leven, zal het hier een beetje vreemd vinden. En zijn/ haar draai niet vinden.
Wat het werk betreft: een deel van het 'werk' bestaat dus uit intern vrijwilligerswerk. Daarnaast zijn er hier in het gebouw vanaf het begin kleinschalige bedrijfjes: massage, maar ook een houtbewerkingsbedrijf en een kleinschalig electrotechnisch bedrijf. Sommige mensen wonen hier dus en werken hier ook. Bij voorbeeld in het groepenverblijf de Elegast, waar we het hele jaar door groepen ontvangen.
Ik heb zelf 31/2 jaar in het bestuur van de stichting gezeten. We zijn namelijk eigen baas. Bewoners huren van de stichting en ziten in het bestuur van de stichting. Ieder jaar kiezen we uit het midden van de bewoners een nieuw bestuur. Ja, dat is echt zelfbeheer !
Daarnaast heb ik 3 jaar huuradministratie gedaan. Daar ben ik mee gestopt omdat ik voelde dat ik onvoldoende administratieve vaardigheden had. Ik kon het niet zelf, bleef afhankelijk van deskundigheid van de bewoonster met wie ik het samen deed. Dat was op den duur niet bevredigend, voor haar en voor mij...
En ik zit al zolang als ik hier woon 1 a 2 dagdelen per week op het kantoortje van de Refter, dat ook de huiskamer is. Koffie zetten, telefoon opnemen, post inschrijven en kletsen met bewoners/ sters is dan de belangrijkste taak. Dat doe ik met veel plezier, ook nu mijn gezondheid slechter wordt.
Daarnaast zit ik in de 'buitenwereld' in besturen van maatschappelijke en politieke organisaties. Met name in de wereld van gehandicapten en chronisch zieken. Ik kan dat allemaal aanpassen aan mijn fysieke mogelijkheden van dat moment..Ik houd van besturen.. kom ook uit een familie van bestuurders. :P
Oh ja, nog een ding: spiritualiteit speelt voor veel bewoners ook een grote rol. We zijn daarin heel verschillend: er zijn zen boeddhisten, tibetaans boeddhisten, mensen volgen een hindoeistische meester, er zijn sjamanen en er zijn mensen actief in de christelijke traditie. We herkennen vanuit die verschillende tradities veel bij elkaar. Maar laten elkaar ook wel volledig vrij. Dat moet ook, anders heb je binnen de kortste keren heftige conflicten. Ik ben zelf bijv theoloog en en officieel dominee...
Misschien trekt het gebouw dat als klooster is gebouwd en 80 jaar intensief zo is gebruikt, ook wel mensen aan die met spiritualiteit bezig zijn. Het is in ieder geval niet meer zo politiek activistisch als 25 jaar geleden. Veel mensen hebben de ervaring opgedaan dat er vragen in het leven zijn waar de politiek geen antwoord op heeft, spirituele stromingen mogelijk wel... ???
Niet te vergeten: het wonen is hier ook leuk en gezellig.. Ik geniet enorm vande sociale contacten hier..Als die er niet waren en de plek was niet zo mooi, was ik hier al lang weer weg. Idealen zijn mooi, maa het moet ook gewoon fijn zijn om hier te wonen en gewoon hier te zijn. Zoals nu met het mooie weer, in het zonnetje op de patio zitten.. :klap:
Weet je waar ik bang voor ben...ik denk dat ik mijn privacy zal missen in zo'n grote groep. Een paar weken geleden was ik er veel over na aan het denken en ook het een en ander op internet gevonden (de refter nog niet..) en het voelde bijna alsof ik iets op moest gaan geven, ik keek hier in mijn huisje rond en toen had ik zoiets van NEE! Ik wil hier niet weg...
Mijn valkuil is (helaas nog steeds...) dat iedereen mij aardig moet vinden. Da's nu best te "handelen", 't is niet extreem ofzo, maar als ik bij me thuis ook met zoveel mensen te maken heb, dan weet ik niet hoe ik me dan zou redden. Ben bang mezelf een beetje kwijt te raken (jee, nu klink ik wel een beetje zwak.. :-\)
Het idealisme spreekt me voor een gedeelte wel aan, toch weet ik van mezelf dat ik het ook ontzettend fijn vind om een vrijheidsgevoel te hebben dankzij mijn autootje (wetende dat het milieu hier onder lijdt). Nu is dat een voorbeeld wat bij jullie belangrijk is. Er zijn natuurlijk ook genoeg woongroepen die niet vanuit een bepaald idealisme bestaan. Maar over het algemeen krijg ik een beetje een benauwd gevoel als ik nu aan het wonen in een groep denk. De verplichtingen (die overigens logisch zijn) wegen me te zwaar denk ik.
Hoe heb jij de overgang naar deze woonvorm ervaren?
;) Hoi Sismo,
Woongroepen zijn heel verschillend. Zowel de mensen, als wat ze samen doen en samen willen doen. De Refter is niet voor iedereen de vorm waar hij/ zij in past. ;D
Maar vergis je aan de andere kant niet: we hebben hier een heus en serieus parkeerprobleem vanwege de vele auto's van bewoners. De idealen moet je niet 'zwaarder' maken dan ze zijn. Er zijn hier ecofreaks, ja. Maar de meeste mensen staan ontspannen in het leven. Zoals ik al zei, het wonen hier moet ook leuk zijn. Voelt dat niet zo, dan is het de vraag of de REfter de goede vorm is voor die persoon. Veel vrienden van mij zeggen: Peter, voor jou is het de perfecte vorm. Maar zijzelf moeten er niet aan denken.. brrr ! Voor hen liever een eigen huisje ergens. 99,99 % van de Nederlndse bevolking zou hier wellicht niet voor kiezen. Ik toevallig wel..
Het vergt wel kracht en energie om hier te wonen. Ook de voortdurende interactie met andere mensen kost energie. Daar kun je doodmoe van worden. En als je graag wil dat iedereen je aardig vindt... dat is ook een van mijn valkuilen. Hier wonend merk je wel dat dat niet gaat. En dat er dan toch manieren zijn om aan de ene kant jezelf te blijven, en jezelf trouw te blijven. En aan de andere kant toch ook om te gaan met de mensen die jou niet aardig vinden of die je zelf niet aardig vindt. Want die zijn er natuurlijk ook.. :geezer:
Voor mij is dat ook een van de grote uitdagingen hier. Het vraagt wel een zeker gevoel voor autonomie, om hier te wonen. En te weten waar je grenzen liggen. En die ook wat te bewaken. Dat is een keerzijde van hier wonen, die ook heel leerzaam en verrijkend kan zijn. Er wonen hier ook duidelijke 'eenpitters', mensen die veel teruggetrokkener leven. Met name sociaal. Dat kan prima. Maar die delen wel volop in het vrijwilligerswerk hier. En helpen het wel dragen.
Hoe voor mij de overgang was ? Tja, ik kwam al voor mijn eindexamen van de middelbare school in de diverse religieuze woongemeenschappen van studenten en leden van rooms katholieke ordes in Nijmegen. Daarvan waren er rond 1980 veel van hier in de stad. De sfeer was open, ontspannen en liberaal. Ik zocht toen dus al open vormen van gemeenschapsleven. Ik zocht monastieke vormen van samenleven, keek en probeerde te voelen of zo'n vorm iets voor mij was. Ik wilde geen geloftes afleggen. Stel je voor: gehooraamheid beloven aan een instituut, en dan een instituut dat zo onderdrukkend is als de Rooms Katholieke Kerk. En ook al helemaal geen celibaat beloven... Jezelf allerlei emotionele beperkingen opleggen in relaties tot vrouwen vanuit een ideologie.. BRR ! En dan moeten kiezen voor een mannengemeenschap.. BRR ! Maar er waren ook mooie kanten aan het gemeenschapsleven. Die mooie kanten ben ik blijven zoeken.
Ik heb tot mijn 26e op kamers gewoond in studentenhuizen hier en in Arnhem, soms tijdelijk in woongroepen van vrienden. Ik voelde dat woongroepen toen voor mij een geschikte vorm waren.
Op mijn 26e ging ik op mijzelf wonen in een flatje in de stad. Dat werd een ramp. Zowel door de plek waar de flat lag : veel beton, 7 x 24 uur autoherrie, parkeerterreinen en andere overlast in en om de flat heen, en geen natuur te bekennen.Een flat in een achterstandswijk, met de overeenkomstige gigantische overlast van zwervers, junks, psychiatrische patiënten, criminelen, hoeren enz. Wat ik in de 7 jaar dat ik daar gewoond heb heb meegemaakt, tart iedere beschrijving. En we werden compleet in de steek gelaten door alle overheden, diensten, woningbouwvereniging, politie, GGZ en wat er verder maar aan aan hun bureau vastgeplakte bureaucraten in Nederland rondloopt.
Maar ook door hoe ik zelf in elkaar bleek te zitten. Ik ben geen mens voor een flatje alleen. Of, wat dat aangaat, een eensgezinswoning. Ik voelde me vreselijk eenzaam. Ik verpieterde emotioneel helemaal, kreeg last van depressies en paniekaanvallen. Ik zat veel bij mijn toenmalige vriendin in Zuid Duitsland. Zij was daar mede eigenaar van een biologisch dynamisch landbouwbedrijf. Dat was ook een soort woon-werk gemeenschap, met naast ecologische landbouw veel nadruk op gemeenschapsaspecten en een open vorm van spiritualiteit. Er waren altijd veel medewerkers, leerlingen en stagiaires aanwezig. Wel had idereen zijn/ haar eigen plek. :-X Anders was het wel erg belastend geworden. Voor mij voelde die plek goed, heel goed.
Ik merkte daar ook dat een woon-werk-pand voor mij de vorm was die ik zocht. Waar het samenleven niet alleen samen hangt met hoe sympathiek je iemand vindt . Want dat kan per dag en zo nodig per uur veranderen. Maar dat je samen ook iets objectievers deelt.Ik heb veel woongemeenschappen en woon-werk- gemeenschappen in Nederland bezocht, in de loop der jaren. Sommige heb ik ook mee helpen oprichten.. Maar de Refter is wel mijn plek...
In het geval van de Refter zit het objectieve het behoud en onderhoud van het prachtige pand en het omringende bronnenbos. Omdat je met zoveel mensen hier samen woont, is er altijd wel iemand die iets heel goed kan. Iets ( een vaardigheid) die je met z'n allen nu net hard nodig hebt...Over die band ontstaan ook nieuwe, leuke en soms verrassende persoonlijke contacten. En het werk vormt voor mij een goed tegengewicht tegen groepen en sfeertjes in groepen die enkel bestaan op basis van (min of meer toevallige) persoonlijke sympathie.
Het gevolg van een vorm als deze is wel dat je vrij veel van elkaar weet: werk, partner, kinderen, nieuwe relaties, deel vsn het vriendennetwerk en de meest in het oog springende positieve en negatieve eigenschappen van elkaar.. Dat kun je als heel benauwend ervaren, sociale controle in de negatieve zin. Ik ervaar het als warm, beschermend en veilig. Ik heb dat ook nodig. Anders komen al mijn ziekenhuistrauma's weer naar boven. Terwijl in een setting als deze functioneer ik goed... :wave:
Ook logeerde ik de laatste 3 1/2 jaar dat ik officieel in mijn flatje woonde, veel bij vrienden en mij ouders. Mijn ouders wonen in een dorp daar vlakbij. Dan was ik ten minste weg van die vreselijke plek waar ik officieel woonde. De mogelijkheid die ik kreeg om op de Refter te komen wonen, via vrienden van mij die hier toen woonden, was voor mij de stap die ik nodig had. Al na een week voelde ik dat dit mijn plek was...en dat is na 10 jaar nog steeds zo.
En toen ik hier kwam wonen, zeiden vrienden van mij die mij hielpen verhuizen:' Zo Peter, nu woon je toch nog in een klooster... ' Ik moest lachen, maar het is waar.
:rollol:
Pater Peter! ;)
Een heel verhaal! Ik denk dat ik er nog eens rustig mijn gedachten over laat gaan. Ik heb het in principe nog goed naar mijn zin hier en zit niet op een schopstoel. Mijn "drive" is een beetje de angst om mijn hele leven alleen te wonen, maar of een woongroep iets voor me is of mischien wel iets heel anders...het komt wel op mijn pad (iek, dat is wel een dooddoenertje ;D)
Wel grappig trouwens: die woongroep in eindhoven die je noemde, in hetzelfde pand is ooit een gezinsvervangend tehuis voor verstandelijk gehandicapten gehuisvest geweest van dezelfde stichting waar ik nu voor werk. Ik ken het pand wel, wist niet dat er een woongroep in huisde.
Het klinkt wel mooi, Peter. Fijn ook om te horen dat mensen ook zo kunnen samenleven, in plaats van hoe het meestal het geval is in deze samenleving. Ik kan me vaak (en de laatste tijd nog vaker) zo ergeren aan materialistisch ingestelde mensen. Ik bedoel, soms ben ik dat ook wel, maar ik gooi niet zomaar dingen weg die het nog doen en haal zelf dingen van de kringloop. Soms kom ik mensen tegen die alleen maar meer geld willen en dingen kopen voor de heb, niet omdat ze het nodig hebben >:(
En dan vooral in verhouding met anderen alles hebben wat je je maar kunt wensen en dan nog niet gelukkig zijn. Inderdaad >:(
Citaat van: Ereinion op juli 15, 2006, 06:18:43 PM
Het klinkt wel mooi, Peter. Fijn ook om te horen dat mensen ook zo kunnen samenleven, in plaats van hoe het meestal het geval is in deze samenleving. Ik kan me vaak (en de laatste tijd nog vaker) zo ergeren aan materialistisch ingestelde mensen. Ik bedoel, soms ben ik dat ook wel, maar ik gooi niet zomaar dingen weg die het nog doen en haal zelf dingen van de kringloop. Soms kom ik mensen tegen die alleen maar meer geld willen en dingen kopen voor de heb, niet omdat ze het nodig hebben >:(
Ik ben inderdaad blij dat ik niet de enige ben. Dat ik daar steun voor voel. Op de Refter, maar ook bij jou hier op de site. :)
:)
Het is allemaal heel boeiend om te lezen Peter. Het lijkt me de perfecte oplossing voor mensen die niet alleen willen wonen.
Je spreekt dat je er wel autonoom genoeg voor moet zijn. Dit lijkt mij zo tegenstrijdig... Je hebt voortdurend mensen om je heen die je helpen en die er voor zorgen dat je nooit alleen staat. Of zie ik het nu wat verkeerd? Ik weet van mezelf dat ik een ramp ben op zelfstandig gebied. Alles is altijd voor mij gedaan, voor mij beslist en voor mij gekozen. Die gemeenschap spreekt mij dus enerzijds wel aan maar ik denk dat iemand als ik er nooit volledig zelfstandig uit zal komen.
;) Hoi Zonnekind,
Het is ook dubbel. Aan de ene kant heb je veel aanspraak en gezelligheid. En ik heb bij een aantal dingen praktische ondersteuning nodig: ik kan geen oud papier en vuilniszakken aan de weg zetten, bij voorbeeld. Dat vraag ik vrienden of gang genoten. Ook heb ik geen energie om te koken. Dat doen anderen een paar keer per week voor me. Daar ben ik heel blij mee..
Maar aan de andere kant: wanneer je met bijna 100 mensen zo dicht op elkaar woont, als in mijn geval... en je hebt dagelijks zoveel met elkaar te maken... en veel bewoners zijn nogal eigenwijs (ook iets wat we onderhuids met elkaar delen) dan moet je ook zelf autonoom genoeg zijn. Of dat worden. Daar helpt een plek als deze ook bij. Vooral jonge mensen leren hier waar ze staan, en wat ze belangrijk vinden.
Het kan dan om zoiets eenvoudigs zijn als het wegbrengen van het grofvuil, of de manier waarop rekeningen moeten worden ingediend, intern. Of je fiets of andermans auto staat in de weg... Of iemand heeft hout besteld, je weet niet wie, maar er staat plotseling wel een leverancier voor je neus die je aanspraakt omdat je toevallig de eerste bent die hij tegen komt. Of de kopieertikken ( van het kopieerapparaat) worden niet opgeschreven. Hoe los je het op ? Of de koffiemelk op kantoor is op. Allemaal geen grote problemen, maar dagelijkse details.
Als je gewend bent dat veel voor je geregeld is, soms misschien tegen je zin in, dan kan zo'n groep een heel goede plek zijn om langzaam zelfstandig te worden. En je wat zelfstandiger te voelen. Mits je je in zon groep natuurlijk veilig genoeg voelt...basisveiligheid is ook hier het belangrijkste.. Is dit een beetje een reactie op jouw bijdrage ?
:wave:
Het maakt inderdaad veel duidelijk :)
Mijn vriend helpt mij heel sterk om zelfstandig te worden. Hij laat mij heel veel zelf doen. In het begin werd ik heel kwaad dat ik zelf naar de dokter moest bellen en dat hij het niet voor mij deed. Maar nu ben ik echt wel blij dat hij dat niet voor mij deed maar mij eigenlijk wel veel meer hielp door het te weigeren. Ik denk dat ik in zo een gemeenschap ook heel veel zou rekenen op de anderen en wanneer er een leverancier voor mijn neus staat, zou ik heel snel iemand anders gaan halen :-[
dat ken ik! Mama deed vroeger ook nooit iets voor mij, ik moest altijd alleen naar het toilet(in een restaurant bijvoorbeeld) en mensen bellen enzo. Nu ben ik altijd degene zonder gêne, ik stap zo op iemand af wanneer anderen een beetje beschaamd/bedremmeld achteraf staan. Dat is heel handig!
Mijn moeder was meer van het type; dat moet je niet doen, wat zullen anderen denken, dat moet je niet vragen, straks ben je anderen tot last. Daar heb ik ook veel last van gehad. (Het rare was dat ze dat bij extremere dingen niet zo had, maar meer bij de dagelijkse dingen, die eigenlijk nooit veel kwaad kunnen :-\ )
:-\ Mijn moeder ziet haar hele leven al heel veel problemen die er niet zijn..Ze ziet altijd heel veel beren en spoken op de weg.. >:D
En ze drong die ook altijd aan mijn vader en mij op.. Wij moesten het ook zo zien zoals zij, anders werd ze erg boos >:D Zeis en was erg dwingend.. En ze heeft nooit open gestaan voor het simpele feit dat 99,9 % van ale zogenaamde problemen puur uit haar eigen fantasie voortkwamen. Dat mocht nooit gezegd worden... :-[
Dat beïnvloedde mij als kind en jongere ook.. ten negatieve, mag ik wel zeggen. Het was denk ik voor mij al meer dan voldoende om een angststoornis van te krijgen, als jong kind zuig je zo alles op wat met je moeder te maken heeft..
En later voelde ik wel dat het allemaal onzin was, in de zin dat het enkel in haar fantasie bestond.. maar er lag een zwaar verbod om dat te uiten. Dus ik heb jaren geworsteld met het uiten wat ik dacht en voelde.. ik wist wel wat ik vond en voelde, maar durfde dat nergens te uiten...
Dat laatste is gelukkig verdwenen..meestal.. ;) Maar ik vind de omgang met mijn moeder nog steeds erg moeilijk, op dit vlak. Ik durf er nu gelukkig wat meer van te zeggen, maar het blijft erg moeilijk...
Temeer omdat de echte problemen die er zijn, en waren, op die manier altijd buiten beeld verdwenen. Ze drukte ze gewoon buiten beeld met haar overdreven gedoe..En dat deed mij uiteindelijk het meeste zeer.. dat de problemen die ik echt had onbespreekbaar waren, :banghead: maar ik wel altijd naar haar fantasieproblemen moest luisteren.. Het doet nog steeds behoorlijk zeer, en zoals je merkt, kan ik er nog steeds er boos over worden.. >:D >:D
Naturlijk had mijn moeder ook de nodige ernstige psychische problemen.. depressies en angststoornis. En ook problemen om haar fantasie en de werkelijkheid uit elkaar te houden..Maar ze heeft er ook nooit aan willen werken. Wij moesten dat alles maar klakkeloos en kritiekloos accepteren, en ons naar haar richten..
Oei, wat komt er plotseling een beerput van woede in mij boven, sorry... :o :o
Nee, ik kan me wel voorstellen dat je er erg mee zit en zat. Gelukkig heb je er wel een weg in gevonden.
:) Hoi Ereinion,
Ja, ik heb er gelukkig een weg in gevonden.. met veel vallen en opstaan. Maar het is en blijft inderdaad moeilijk... :78: :78:
Gek eigenlijk, dat je weet dat het niet klopt, maar het toch zo moeilijk is om te veranderen als je ergens mee opgegroeid bent. Tenminste, dat geldt voor mij. En helemaal als het je ouders betreft is het erg moeilijk om tegen hen in te gaan en een andere mening te hebben als zij en tegen hen te zeggen dat iets niet klopt. (En dat geldt dan ook in ieder geval voor mij ;) )
:-\ Een ander soort vraag die te maken heeft met het thema 'alleen door het leven':
De laatste weken hebben diverse vriendinnen van mij een nieuwe relatie gekregen.. Ik gun het ze van harte.. maar het doet van binnen ook zeer..dat ik zozeer voel ook graag een (goed lopende) relatie te willen.. maar ik voel me dan zo alleen.. en het gemis doet zo zeer.. hoe gaan jullie daar mee om ? :78:
En ik merk ook dat ik jaloers word.. niet zozeer omdat ik met hen persoonlijk een relatie wil, maar ik wil hen als vriendin niet verliezen..en dat roept ook gevoelens van onzekerheid en jaloezie op..Hoe gaan jullie daar mee om ? :-\
Ik kan me het gevoel heel goed voorstellen Peter. Gelukkig is mijn beste vriendin net als ik single, maar ik denk dat ik het op een bepaalde manier toch ook wel moeilijk zal vinden als ze wel een relatie zou hebben. Het gevoel is volgens mij erg natuurlijk en logisch, maar ik denk dat je zou moeten proberen er niet te veel aandacht aan te schenken. Het is natuurlijk ook heel leuk voor die vriendinnen dat ze een leuke partner hebben gevonden.
Misschien is het een goed idee om het met hen over je onzekerheid te hebben, door ze te vertellen dat je het bijvoorbeeld heel erg leuk voor ze vindt dat ze iemand hebben gevonden, maar dat je hoopt dat jullie ook nog altijd goeie vrienden zullen zijn.
Dat is idd heel moeilijk Peter. Ik ben nog heel goed bevriend met mijn ex vriend. In die zin zijn we nog wel exclusief voor elkaar, hoewel we geen geliefden zijn (toch niet in de conventionele zin van het woord).
maar idd, ik kan me voorstellen dat je je vragen stelt in de zin van : waarom zij en ik niet?
Een andere probleem is dat de vriendschap ook wat kan verminderen omdat de vriend dan bijna alle aandacht krijgt. En dat is ook rot.
Citaat van: peter1963 op juli 19, 2006, 05:54:40 PM
Temeer omdat de echte problemen die er zijn, en waren, op die manier altijd buiten beeld verdwenen. Ze drukte ze gewoon buiten beeld met haar overdreven gedoe..En dat deed mij uiteindelijk het meeste zeer.. dat de problemen die ik echt had onbespreekbaar waren, :banghead: maar ik wel altijd naar haar fantasieproblemen moest luisteren.. Het doet nog steeds behoorlijk zeer, en zoals je merkt, kan ik er nog steeds er boos over worden.. >:D >:D
Peter, ik begrijp dat dit jou pijn doet en dat je er nog steeds boos om wordt, maar ik ben er zeker van dat je moeder hier niets aan kon doen. Ik druk mijn angsten en mijn problemen ook op een totaal andere manier uit. Ik heb de echte problemen en angsten verdrongen waardoor er andere zaken naar boven komen. Bij jouw moeder zal dat dan de zogenaamde fantasie zijn maar zij zal dit zeker niet als fantasie gezien hebben. Het kan goed zijn dat jouw moeder op den duur de echte problemen niet meer kende omdat ze ze zo verdrongen had. Dit was bij mij toch het geval. Viper heeft mij hier ook al op moeten wijzen omdat ik hem ook kwetste door dezelfde reden als jouw moeder jou gekwetst heeft. Ik denk dat ze hetzelfde had en ik hoop dat je haar dit kan vergeven.
Als het iets anders was, dan vergeet je heel mijn zever maar ;)
:-\ Hoi Zonnekind,
Zo had ik het nog nooit bekeken ! Wat jij schrijft, is voor mij een heel nieuwe manier om er naar te kijken.. dat mijn moeder zelf de echte problemen niet meer kende omdat ze ze verdrongen en weggedrukt had..Oeps ! Dank je dat je mij dit schrijft.. maar ik moet het eens goed op mij in laten werken... :o
Maar: dank je wel ! :)
Ik ben blij dan dat ik je dit verteld heb en ik vind het super dat je het zo eens wil bekijken. Ik zou er vroeger ook nooit opgekomen zijn maar ja... als je het zelf meemaakt zie je het natuurlijk ook anders. Ik hoop dat je boze gevoelens naar haar toe nu wat minderen. Het blijft natuurlijk niet leuk, maar als je weet of denkt dat ze er niet aan kon/kan doen, is het misschien toch al makkelijker te aanvaarden.
Hey,
Een leuke site is www.asexualitic.com. Daar vind je aseksuelen van zowat alle nationaliteiten. Maar spijtig genoeg zijn er zeer weinig Belgen en Nederlanders te vinden. Ik zit al een tijdje op deze site en hoop er ooit eens aseksuelen van een beetje dichterbij op tegen te komen.
Groetjes,
Phoebe
Ja, die was ik ook al tegengekomen. :)
Mochten er avontuurlijke platonici onder ons zijn: https://www.platonicpartners.co.uk/platonic_love.php
Nog nooit tegen gekomen, die website ! Eens gaan bekijken !
Het is wel een late reactie op dit onderwerp, maar ja, het is pas sinds kort dat ik lid ben geworden en nu lees ik het één en ander hier op het forum.
Wat Peter1963 schrijft, daar heeft hij helemaal gelijk in. Als je niet het gevoel hebt om in een huisje-boompje-beestje leven te passen, dan zijn er ook andere manieren van leven. En er zijn toch nog aardig wat mensen, van alle leeftijden, die daar ook zo over denken. Soms wel moeilijk te vinden, maar ze zijn er. Zeker in zo'n woon-werkpand vind je dat soort mensen. Het is in ieder geval een goede basis voor een sociale structuur. Dan hoef je nog niet eens in een woongemeenschap te wonen. Ook als je bij zo'n soort organisatie betrokken bent is het een goede manier om sociale contacten op te doen.
Al vele jaren ben ik betrokken bij een woon-werkpand hier in de buurt. De laatste tijd wel minder, maar zo nu en zo dan doe ik nog wel eens wat. Het is nu ook wat anders geworden, omdat het pand (een gekraakte gasfabriek) gesloopt is en de organisatie is verhuisd naar een nieuw pand. Dat wordt iets anders, omdat de woonruimte er niet meer is. Alleen een kringloopwinkel met een werkplaats en een bar waar ook bands kunnen spelen.
De behoefte om in zo'n gemeenschap te wonen heb ik nooit gehad. Liever alleen in m'n flat (gelukkig wel in een rustige buurt met veel groen en een groot balkon). Maar omdat ik wel bij zo'n gemeenschap betrokken was leerde ik allerlei mensen kennen en dan vooral mensen die buiten het huisje-boompje-beestje vallen. Zeer regelmatig verdwijnen sommige mensen uit het zicht, vaak omdat ze een vaste relatie krijgen (en kinderen), maar er komen er ook weer nieuwe bij. In dat circuit van creatievelingen, idealisten, natuurliefhebbers gaat dat vrij makkelijk.
Wel is het voor mij zo dat ik niet echt op zoek ben naar één persoon die alles voor mij betekend. Dat kunnen er meer zijn en dat kan ook wel eens wisselen.
Misschien is dat voor jou anders, Sismo, maar wellicht is het wat voor jou om dat soort dingen op te gaan zoeken. Je hoeft niet meteen midden in een woon-werkgemeenschap te zitten, omdat je er woont. Je kan er ook bij betrokken zijn. Je bent iemand die creatief is, met je fotografie. Het past dus wel bij je. Binnenkort in de nazomer en aan het begin van de herfst zijn er weer allerlei open atelierdagen. Misschien wel bij jou in de buurt. Dat kan een goede manier zijn om met dat wereldje kennis te maken.
:D Ik begon dit onderwerp met "ik ben nu 35..." Inmiddels al 38 (en een half)!
Het is wel grappig waar je over schrijft, wetende dat de jongen die ik pas heb leren kennen juist heel actief is (geweest?) in alternatieve "omgeving". Het is wel iest wat me aantrekt, altijd al, maar ik voel me ook juist erg onzeker in zo'n circuit. Heb dan het idee dat juist die mensen een uitgesproken mening hebben (en ik vind het nogal eens moeilijk om mijn mening te vormen), die mensen zijn supercreatief (en ik ben dat eigenlijk nu pas aan het ontwikkelen). Toen ik die jongen leerde kennen, ging dat ook meteen door me heen (hij kent vast zwermen mensen die enorm creatief zijn en hun mening klaar hebben als ik daar aan kom zetten als soort burgertrutje), maar gelukkig kon ik ook denken....hij zet ook niet zomaar een advertentie op Lexa, hij kan dus niet vinden wie hij zoekt in zijn vriendenkring en misschien vind hij mij als "burgertrutje" wel reuze-interesant! ;D
Al met al zit er wel een grote kans in dat ik samen met hem deze "wereld" ga betreden en zo meer mensen ontmoet die geen "huisje-boompje-beestje"-wensen hebben.
Leuk dat je dit onderwerp nog eens naar boven haalde! :wave:
Leuk dat je op die manier een binnenkomer hebt in dat wereldje. Dat je schreef : "maar ik voel me ook juist erg onzeker in zo'n circuit. Heb dan het idee dat juist die mensen een uitgesproken mening hebben (en ik vind het nogal eens moeilijk om mijn mening te vormen)" kan ik wel begrijpen, want dat idee heb ik vaak ook. Met sommige meningen ben ik het dan ook niet altijd eens, want daar ben ik te realistisch voor. Daarom is het wel prettig om niet helemaal in dat circuit te zitten. Een beetje afstand houden op z'n tijd kan geen kwaad.
Het wordt wel steeds belangrijker, lijkt het, dat ik meer mensen leer kennen die geen huisje-boopje-beestje -wensen hebben. Zelfs vrienden die een stuk jonger zijn krijgen nu kinderen...(begrijp me niet verkeerd, ik ben ontzettend blij voor ze, maar weet ook dat de vriendschap zal veranderen). Maargoed..."vriendje" zit nu in Moldavië, op werkvakantie, dus ik moet nog even geduld hebben! ;)
Inderdaad, de vriendschap moet wel stevig genoeg zijn, om in stand te blijven, als de 'ander' een huisje-boompje-beestje- mens is, en jij niet. Uiteraard gaat het dan verwateren. Je interesses, en denkvermogen zijn dan toch vooral gefocusd of die 'hbb'- dingen.
En iemand die dat (bewust of onbewust) niet heeft, kan over 'dat soort dingen' dan niet meepraten. :-\
Toch heb ik wel vriendschappen behouden hoor. Ze veranderen alleen wel sterk.
Dat is mooi. En een teken, dat het stevige vriendschappen zijn. :)
Ja, dat is wel zo. de meesten ken ik vanuit mijn studententijd (studie- of huisgenoten).
Hallo Sismo, ik bump dit topic na lange tijd omdat ik mij als leeftijdsgenoot (37 jaar) herken in je "alleen zijn". Ook nog steeds gelukkig single?
Hoi Johan, ik ben inderdaad nog single. Soms gelukkig, soms niet ;D . Inmiddels wel bijna 40.... ::)
en ik herken me ook nog steeds in dit topic :) Inmiddels woon ik al bijna vier jaar alleen... meestal ben ik een tevreden single... Ik ben niet op zoek naar relaties. Meestal waren ze een bron van spanning voor me. Al steken af en toe wel eens gevoelens van eenzaamheid de kop op, vooral als ik veel geconfronteerd wordt met collega's met hun gezinsleven....zoals Peter hierboven (een tijdje geleden) aanhaalde.
Ook ik herken me hier in. Voordat ik van aseksualiteit gehoord had gaf ik vaak aan een "eeuwige vrijgezel" te zijn. Ik heb vrij lang bij m'n ouders gewoond en ben inmiddels meer dan 5 jaar alleen. Op zich vind ik het allemaal wel prima zo, ik vermaak me prima en hoef bijna nergens rekening mee te houden.
De enige momenten waarop ik een relatie het meeste mis is bij belangrijke besluiten, wat ik dan mis is de mogelijkheid om met iemand te overleggen, iemand die je situatie volledig kent en kan je kan adviseren. Het gaat dan om keuzes waar je langere tijd de gevolgen van merkt (bijvoorbeeld een andere baan) of grote financiele gevolgen (hypotheek, auto, enz). Ik ben van mezelf nogal een twijfelaar en kan vaak een zetje in de rug goed gebruiken :)
Een jaar of 9 terug besloten gewoon lekker eeuwig vrijgezel te blijven. Geen vrouwen is ook geen problemen.
Maar daar ben ik op terug gekomen ;D Niet zoekende naar een relatie, want daar geloof ik niet in.
Zoiets overkomt je gewoon :D Dat was vroeger zo, en zal nu niet anders zijn!
Ook ik woon alweer bijna 5 jaar op me eigen, en dat bevalt me prima. Keuzes maken gaat me prima af.
Dat doe ik tegenwoordig op gevoel. Die liegt namelijk nooit..
En bij twijfel gewoon doen. Anders heb ik spijt van iets wat ik nooit heb gedaan.
Ben je dan niet bang dat als je eens een relatie krijgt dat je meer moeite hebt met je aan te passen? Juist omdat je al zo gewend bent aan je eigen ritme, je eigen dingen kunnen doen. Maar dat is gewoon een vraag. Ik bedoel, ben nu ook single en merk dat ik na mijn relatie ineens helemaal blij ben dat ik weer alleen datgene kan doen dat ik wil. En dus ben ik weleens bang dat ik in een volgende relatie dat alles niet meer op wil geven, waardoor de relatie ineens een stuk moeilijker wordt.
Ik denk dat je ook in een relatie lekker je eigen gang moet kunnen gaan. En als je echt verliefd bent, heb je vanzelf de behoefte om meer met die persoon te gaan doen en bijvoorbeeld te gaan samenwonen.
Dat is zeker waar! Daar ga ik dan ook vanuit. Maar ik ken dus iemand van in de 50 die al zo lang alleen heeft gewoond dat hij dus niet meer samen kan wonen! Hij wordt gek van het bemoeierige van vrouwen, zoals hij het zelf noemt. Dat is weleens iets waar ik dan bang voor ben. Vandaar mijn vraag.
Misschien moet je dan gaan LAT-ten.
Ik help niet echt, hè? Ik kan me best voorstellen dat je daar mee zit, maar ik denk dat het over het algemeen best zal meevallen. Het zal een beetje aanpassen zijn, maar dat is het altijd.
Haha, nou in mijn geval pas ik me vaak teveel aan, dus iets minder is denk ik geen probleem! Maar goed, het is wel wat ik om me heen zie en daar ben ik dan weleens bang voor. En niet alleen voor mezelf hoor, maar ook voor mijn toekomstige relatie. Wat als hij nou al zolang alleen woont en dus niet meer samen kan/wil? Nou, daar zit je dan! Maar ach, heb voor mezelf allang besloten dat als ik op mijn 30ste nog geen relatie heb dat tot kinderen kan uitgroeien dat ik andere maatregelen ga nemen... klinkt wel heerlijk zakelijk, maar ja, ik weet dan nog niet hoe of wat ik ga doen, dus...
"De mooiste dingen ontstaan als je je gevoel durft te volgen" (zin heb ik gejat hoor!)
En die dingen, ja, misschien zit daar ook wel samenwonen tussen. Of een LAT-relatie.
Dat weet ik niet. Ik heb geleerd dat je nu moet leven. Want volgende week kan er wel een betonblok op je vallen.
In de toekomst kijken voor mezelf lukt helaas nog niet.
Ik was vandaag bij een collega, en ik dacht echt wat heb jij een zeikwijf zeg. Hier heb ik géén gezeik aan me kop. Nu snap ik waarom hij zoveel overuren maakt...
@ Pinky: ik haal uit je opmerking dat je blijkbaar niet jezelf was, of kon zijn in je voorgaande relatie! Daar mag je wel eens over nadenken hoe dat precies zit/zat.
Aargh neej zeg, hou op! Ik zat meer te denken aan adoptie ofzo! Maar dat schijnt lastig te gaan als alleenstaande, dus dan misschien op zoek naar een vader die samen met mij aan kinderen wil beginnen als zijnde weekendvader (ik heb die situatie al eens eerder gehoord. Dat een man wel kinderen wilt, maar alleen voor weekenden en niet de hele week). Nou ja, zoiets, maar wat ik al zei, daar ga ik me op mijn dertigste pas in verdiepen, mits ik dan geen relatie heb. Want ja, boven de dertig wordt de kans dat je kinderen krijgt of kunt adopteren steeds kleiner. Want een adoptieprocedure duurt vaak ook vrij lang en moet je wel aankunnen. . Net als zwanger worden... Als ik naar mijn moeder kijk heb ik maar tot mijn veertigste, dus... vandaar die beslissing m op mijn dertigste naar andere mogelijkheden te gaan kijken. Wie weet word ik wel pleegouder, weet ik veel. Zo hard heb ik er nog niet over nagedacht.
En neej, ik kon niet compleet mezelf zijn in de vorige relatie. Story of my life! Dat kon ik bij mijn ouders ook al niet, dus niet verwonderlijk. Maar ja, heeft me wel aan het denken gezet ja!
Wuh? Heb je nu een opmerking weggehaald of zit ik nu zomaar op een berichtje uit een ander topic te reageren?
Ik had mijn berichtje gewist en weer geplaatst, aangezien ik de laatste zin niet echt netjes vond. Maar Pinky had al gereageerd. Dus komt ie alsnog (zover ik hem nog herinner):
Ik snap niet dat mensen zover kunnen gaan om aan hen kinderwens te voldoen. Je stopt met de pil en je laat je door de eerste de beste .....
Wel wil ik in jouw situatie voordat je aan kinderen begint even refereren naar je volgende postje: http://asexuality.org/du/index.php?topic=2634.msg113093#msg113093
Maar ik ga er natuurlijk van uit dat jouw therapie etc. geen 4 jaar gaat duren!
Daar ga ik dus ook niet vanuit. Maar ik ben nu ook echt niet van plan aan kinderen te beginnen. Daar is het nog te vroeg voor. Ik moet er niet aandenken om nu alleenstaande moeder te worden. Want daar komt het dan op neer. Daar ben ik veels te onstabiel voor. Ik mag dan een kinderwens hebben, maar ik heb zeker niet de wens om een kind in mijn problemen te betrekken! Dat zal ik zeker proberen te voorkomen. Juist daarom ook wil ik nu in therapie. Om te voorkomen dat mijn kinderen straks door moeten maken wat ik door heb moeten maken!
Wat ik het meest zou waarderen aan een relatie is het kunnen delen van moeilijke en leuke momenten. Ik sta er tegenwoordig veel meer voor open dan een aantal jaar geleden, maar blijf nog steeds bij mijn voornemen dat ik veel liever single blijf dan me in een ongelukkige relatie te storten enkel en alleen om niet alleen te zijn. Mijn leven is al redelijk compleet, een relatie moet dus wel iets toevoegen in plaats van alleen ellende veroorzaken. Alleen wonen vind ik doorgaans juist erg prettig, maar ik geloof sinds kort wel dat ik met de nodige moeite met de juiste persoon zou kunnen samenleven.
hey, je hebt al een tijd niet gereageerd maar ik zou er evt. voor je kunnen zijn. Reageer maar eens. Heel veel groetjes :wave: